Heeft de implementering van het biopsychosociale model – dat de nadruk legt op het belang van psychosociale stoornissen die samen voorkomen met de somatische pathologieën – een positieve invloed op de klinische praktijk?
Op het vlak van de gezondheidszorg wordt de geïntegreerde bio-psycho-sociale aanpak steeds meer een referentiemodel.
Hiermee kan er immers op reële behoeften van de patiënten ingespeeld worden. Deze aanpak maakt ook vaak een betere diagnose, opvang, opvolging en zorgkwaliteit mogelijk. Hij is bijzonder geschikt voor de opvang van chronische ziektes, waarvan het aantal de laatste jaren steeds maar toeneemt.
Hoewel er reeds initiatieven – of aanzetten tot – in de dagelijkse klinische praktijkvoering en in de zorgorganisatie bestaan, zijn er op dit ogenblik te weinig en blijven er daaromtrent vele problemen bestaan.
In navolging van zijn vroegere aanbevelingen stelt de Hoge Gezondheidsraad (HGR) hier voor om die geïntegreerde aanpak sterker aan te moedigen, en dat om economische, sociale, medische en menselijke redenen. Met name moet de structurele en multidisciplinaire organisatie van de opvang van de psychosociale behoeften van de patiënt in een algemeen ziekenhuis goed overdacht en geformaliseerd worden.
Tevens wordt er gesuggereerd om deze opvattingen over gezondheidszorg in de opleiding van de verschillende gezondheidswerkers op te nemen. Onderzoek op dit gebied moet aangemoedigd worden, alsook de verspreiding van de kennis terzake. Ten slotte wordt de noodzaak onderstreept om de communicatie tussen de beroepsbeoefenaars van de verschillende betrokken disciplines en de verschillende zorgniveaus door middel van allerlei stimulansen te bevorderen.
Hiermee kan er immers op reële behoeften van de patiënten ingespeeld worden. Deze aanpak maakt ook vaak een betere diagnose, opvang, opvolging en zorgkwaliteit mogelijk. Hij is bijzonder geschikt voor de opvang van chronische ziektes, waarvan het aantal de laatste jaren steeds maar toeneemt.
Hoewel er reeds initiatieven – of aanzetten tot – in de dagelijkse klinische praktijkvoering en in de zorgorganisatie bestaan, zijn er op dit ogenblik te weinig en blijven er daaromtrent vele problemen bestaan.
In navolging van zijn vroegere aanbevelingen stelt de Hoge Gezondheidsraad (HGR) hier voor om die geïntegreerde aanpak sterker aan te moedigen, en dat om economische, sociale, medische en menselijke redenen. Met name moet de structurele en multidisciplinaire organisatie van de opvang van de psychosociale behoeften van de patiënt in een algemeen ziekenhuis goed overdacht en geformaliseerd worden.
Tevens wordt er gesuggereerd om deze opvattingen over gezondheidszorg in de opleiding van de verschillende gezondheidswerkers op te nemen. Onderzoek op dit gebied moet aangemoedigd worden, alsook de verspreiding van de kennis terzake. Ten slotte wordt de noodzaak onderstreept om de communicatie tussen de beroepsbeoefenaars van de verschillende betrokken disciplines en de verschillende zorgniveaus door middel van allerlei stimulansen te bevorderen.
