De resterende communautaire scheeftrekkingen in de ziektekosten verbergen onefficiënte geneeskunde. Hardnekkige verschillen zijn er onder meer nog in de nierdialyse en in de radiologie of ,,medische beeldvorming''. Waalse ziekenhuizen blijken meer dan Vlaamse te kiezen voor duurdere vormen van nierdialyse .
,,Het is juist dat de communautaire scheeftrekkingen in de ziektekostenverzekering verminderd zijn. Maar er blijven er nog grote over en die zijn vaak het symptoom van onefficiënte geneeskunde'', zegt Robert Rutsaert, de leider van de kleinere artsenvakbond asgb. ,,De kans is groot dat het bericht over de verkleining van de verschillen ertoe leidt dat de resterende verschillen onder de mat geveegd worden.''
,,Een goede methode om die scheeftrekkingen weg te werken, is de forfaitarisering: de betaling van een vast bedrag per patiënt. Die is voor de ziekenhuizen al met succes gebruikt voor de klinische biologie en de geneesmiddelen. Hospitalen schreven vroeger de duurste geneesmiddelen voor, de ziekteverzekering betaalde toch; nu zoeken ze bewust naar de goedkopere geneesmiddelen omdat ze anders in hun eigen vlees snijden.''
Voor de medische beeldvorming is een ,,valse'' forfaitarisering gebruikt. Zeventig procent wordt nog betaald per prestatie. Wie veel radiologie voorschrijft, krijgt veel geld. Dat spoort aan de radiologie nog te gebruiken als melkkoe.
,,Het radiologie-forfait voor de overige dertig procent is bovendien een vals forfait. Het geeft meer geld aan ziekenhuizen die in andere domeinen veel onderzoeken doen op hun patiënten. Wie in de ene sector overconsumeert, mag het dus in de andere sector ook.''
Rutsaert toont cijfers die bewijzen dat de forfaits die aan de Brusselse ziekenhuizen worden gegeven, 20 procent hoger liggen dan die van de Vlaamse. De Waalse liggen tussen de twee.
Per provincie zijn de verschillen nog groter: Namen krijgt 35 procent meer dan Vlaams-Brabant. ,,Wordt in Namen betere geneeskunde verstrekt? Kom nou!'' zegt Rutsaert.
De strijd tegen de communautaire en andere scheeftrekkingen moet worden voortgezet ,,om twee redenen: het is onrechtvaardig dat voor de ene patiënt meer betaald wordt dan voor de andere, en de verschillen tonen aan dat op de duurste plaatsen het geld voor de gezondheidszorg niet efficiënt wordt ingezet. Doordat daar met geld gemorst wordt, is er voor andere behandelingen geen geld''.
,,Een goede methode om die scheeftrekkingen weg te werken, is de forfaitarisering: de betaling van een vast bedrag per patiënt. Die is voor de ziekenhuizen al met succes gebruikt voor de klinische biologie en de geneesmiddelen. Hospitalen schreven vroeger de duurste geneesmiddelen voor, de ziekteverzekering betaalde toch; nu zoeken ze bewust naar de goedkopere geneesmiddelen omdat ze anders in hun eigen vlees snijden.''
Voor de medische beeldvorming is een ,,valse'' forfaitarisering gebruikt. Zeventig procent wordt nog betaald per prestatie. Wie veel radiologie voorschrijft, krijgt veel geld. Dat spoort aan de radiologie nog te gebruiken als melkkoe.
,,Het radiologie-forfait voor de overige dertig procent is bovendien een vals forfait. Het geeft meer geld aan ziekenhuizen die in andere domeinen veel onderzoeken doen op hun patiënten. Wie in de ene sector overconsumeert, mag het dus in de andere sector ook.''
Rutsaert toont cijfers die bewijzen dat de forfaits die aan de Brusselse ziekenhuizen worden gegeven, 20 procent hoger liggen dan die van de Vlaamse. De Waalse liggen tussen de twee.
Per provincie zijn de verschillen nog groter: Namen krijgt 35 procent meer dan Vlaams-Brabant. ,,Wordt in Namen betere geneeskunde verstrekt? Kom nou!'' zegt Rutsaert.
De strijd tegen de communautaire en andere scheeftrekkingen moet worden voortgezet ,,om twee redenen: het is onrechtvaardig dat voor de ene patiënt meer betaald wordt dan voor de andere, en de verschillen tonen aan dat op de duurste plaatsen het geld voor de gezondheidszorg niet efficiënt wordt ingezet. Doordat daar met geld gemorst wordt, is er voor andere behandelingen geen geld''.
