"Almaar meer ouders komen om hulp vragen omdat hun kind zegt dat het dood wil," zegt psychotherapeute An Michiels. De Kinder- en Jongerentelefoon merkt op dat er onder jonge tieners, vooral op chatsites, een merkwaardige rage woedt van hyperemotionaliteit.'
'Misschien bedoelen die kinderen dat letterlijk. Maar ik lees het als een diepe wens naar rust', zegt de psychotherapeute An Michiels, die zich toelegt op hooggevoelige kinderen.
Psychologen en therapeuten krijgen uitgebluste of door woede verkrampte kinderen in hun praktijk. Die schreeuwen uit hoe eenzaam ze zich voelen. De grond is hen vanonder de voeten geslagen, na de scheiding van hun ouders of het versplinteren van hun familie zijn ze hun veilige thuis kwijt, co-ouderschap blijkt veel lastiger voor de kinderen dan ouders aannemen. En dan is er nog het helse ritme van school, opvang, sport of muziekklas, van ouders die zelf opgejaagd door het leven moeten. Almaar meer kinderen lijden aan psychische aandoeningen, melden kinderpsychiaters. Ouders weten geen blijf meer met kinderen van zeven die uitgeblust zijn.
Gevoelige kinderen zijn als de kanaries in de steenkoolmijnen, denkt Michiels. Met onverklaarbare boosheid of een grenzeloos gevoel van ongelukkig zijn signaleren ze dat de druk van deze maatschappij te hoog wordt, een maatschappij die zich afsluit voor emoties.
Onder jonge tieners woedt een merkwaardige rage van hyperemotionaliteit, merkt dan weer de Kinder- en jongerentelefoon. Vooral op chatsites laten pubers zich meeslepen in de emo-rage, een nieuw soort gothic. Emo's komen op voor hun gevoeligheid. Meisje en jongens van amper tien jaar flirten met de doodsgedachte, verheerlijken zelfverwonding, vooral snijden en kerven in de onderarmen. 'We nemen elke melding ernstig', zegt een beantwoorder van de Kinder- en jongerentelefoon. 'Maar als we doorvragen, weten de meesten niet waarom ze zichzelf verwonden. Ik voel mij niet goed in mijn vel, krijg je te horen, of ik snijd om de pijn te vergeten. Hun vriendin snijdt ook. Wij beginnen te denken dat het een lugubere hype is. Het is in elk geval een extreme reactie op de tegenslagen die ze ervaren. Ze leiden ons naar sites waar dood en pijn ontstellend geromantiseerd worden. Ouders contacteren ons geshockeerd. We hopen dat het internet virtueel blijft en dat de drang tot overdrijven speelt. Maar we krijgen deze zomer ongetwijfeld vragen over hoe ze littekens op hun onderarmen kunnen maskeren.'
Preventiecentra rekenen dat één op de tien Vlaamse tieners zichzelf pijn doet of een poging tot zelfdoding heeft ondernomen. In België ontnemen 2,5 keer meer jongeren zich van het leven dan in Nederland. Vergelijkend onderzoek aan de UGent schrijft dat verschil vooral toe aan het onvermogen van Vlaamse jongeren om over emoties te praten en om hun frustraties te uiten. Nederlandse jongeren slagen er veel beter in om te zeggen wat hen op de lever ligt.
Psychologen en therapeuten krijgen uitgebluste of door woede verkrampte kinderen in hun praktijk. Die schreeuwen uit hoe eenzaam ze zich voelen. De grond is hen vanonder de voeten geslagen, na de scheiding van hun ouders of het versplinteren van hun familie zijn ze hun veilige thuis kwijt, co-ouderschap blijkt veel lastiger voor de kinderen dan ouders aannemen. En dan is er nog het helse ritme van school, opvang, sport of muziekklas, van ouders die zelf opgejaagd door het leven moeten. Almaar meer kinderen lijden aan psychische aandoeningen, melden kinderpsychiaters. Ouders weten geen blijf meer met kinderen van zeven die uitgeblust zijn.
Gevoelige kinderen zijn als de kanaries in de steenkoolmijnen, denkt Michiels. Met onverklaarbare boosheid of een grenzeloos gevoel van ongelukkig zijn signaleren ze dat de druk van deze maatschappij te hoog wordt, een maatschappij die zich afsluit voor emoties.
Onder jonge tieners woedt een merkwaardige rage van hyperemotionaliteit, merkt dan weer de Kinder- en jongerentelefoon. Vooral op chatsites laten pubers zich meeslepen in de emo-rage, een nieuw soort gothic. Emo's komen op voor hun gevoeligheid. Meisje en jongens van amper tien jaar flirten met de doodsgedachte, verheerlijken zelfverwonding, vooral snijden en kerven in de onderarmen. 'We nemen elke melding ernstig', zegt een beantwoorder van de Kinder- en jongerentelefoon. 'Maar als we doorvragen, weten de meesten niet waarom ze zichzelf verwonden. Ik voel mij niet goed in mijn vel, krijg je te horen, of ik snijd om de pijn te vergeten. Hun vriendin snijdt ook. Wij beginnen te denken dat het een lugubere hype is. Het is in elk geval een extreme reactie op de tegenslagen die ze ervaren. Ze leiden ons naar sites waar dood en pijn ontstellend geromantiseerd worden. Ouders contacteren ons geshockeerd. We hopen dat het internet virtueel blijft en dat de drang tot overdrijven speelt. Maar we krijgen deze zomer ongetwijfeld vragen over hoe ze littekens op hun onderarmen kunnen maskeren.'
Preventiecentra rekenen dat één op de tien Vlaamse tieners zichzelf pijn doet of een poging tot zelfdoding heeft ondernomen. In België ontnemen 2,5 keer meer jongeren zich van het leven dan in Nederland. Vergelijkend onderzoek aan de UGent schrijft dat verschil vooral toe aan het onvermogen van Vlaamse jongeren om over emoties te praten en om hun frustraties te uiten. Nederlandse jongeren slagen er veel beter in om te zeggen wat hen op de lever ligt.
