Maandenlang was er voor Tine (14) ogenschijnlijk geen vuiltje aan de lucht, tot haar psycholoog haar op een dag koudweg voor het blok stelde. "Ik kan je niet langer behandelen. Ik wil niet het risico lopen binnenkort verantwoordelijk gesteld te worden voor je dood."
Dood? Het woord is moeilijk te vatten hier, in deze gezellige leefruimte die zo uit een Ikea-catalogus geplukt lijkt. Rondom de houten tafel en in het knusse salon in warme kleuren hangen een handvol tienermeiden rond, met een gespeelde nonchalance. Strakke jeans, ultrakort kleedje, sommigen opgemaakt alsof ze zo meteen naar hun eerste fuif zullen vertrekken. Verdriet, ziekte, of dood: ze lijken nergens minder op hun plaats dan hier.
Dood? Het woord is moeilijk te vatten hier, in deze gezellige leefruimte die zo uit een Ikea-catalogus geplukt lijkt. Rondom de houten tafel en in het knusse salon in warme kleuren hangen een handvol tienermeiden rond, met een gespeelde nonchalance. Strakke jeans, ultrakort kleedje, sommigen opgemaakt alsof ze zo meteen naar hun eerste fuif zullen vertrekken. Verdriet, ziekte, of dood: ze lijken nergens minder op hun plaats dan hier.
