Een baby hoeft niet het einde van een gezonde nachtrust te betekenen. Dat leerde Kathleen Sels, mama van Lore, in de slaaplessen van het UZA. Daar gingen wel jaren van gewoel aan vooraf.
Lore wordt straks vier jaar en sinds een vijftal maanden slaapt ze prima. De opluchting klinkt door in de stem van Kathleen Sels (31) uit Terhagen (Rumst), wanneer ze haar verhaal beëindigt. Maar wat voorafging, is minder fraai.
"Lore was een schattige baby, die de eerste zes maanden geen slaapproblemen had. Dan volgden wat verkoudheden, en begonnen de moeilijkheden. Ze wilde niet meer naar bed, 's nachts werd ze wakker, ze huilde . Mijn man Vicente en ik waren er constant mee bezig: we wiegden haar, gaven haar nog een flesje, gingen bij haar zitten, wandelden met haar honderden keren rond de eetkamer. We legden haar dan heel voorzichtig terug, om te merken dat ze bij het gekraak van een plank weer wakker schoot."
Kathleen (31) en Vicente (36) volgden even de raad van kind en gezin op: géén extra flesje geven, laten wenen. "Even hielp dat, maar het was ook hartverscheurend. Toen werd ik opnieuw zwanger, maar werd Lore ook weer eens ziek. Ik ging 's nachts weer naar haar bed. Voor we het goed beseften, waren we hervallen in de oude patronen."
Kathleen en Vicente hadden geen leven meer. "We liepen erbij als zombies. Het gebrek aan slaap weegt op je sociale leven en op je relatie. Toen ben ik naar het slaapcentrum van de uza gestapt. Daar hebben ze Lore er eerst een nacht geobserveerd, om dan te besluiten dat er geen fysiek probleem was. Het ging over aangeleerd gedrag, samen met een koppig karaktertje."
De stap naar het uza was de eerste naar een langetermijnoplossing. Kathleen en Vicente kregen er eenvoudige raad: een duidelijk slaapritueel, een kort afscheid, positief belonen, alleen even langsgaan wanneer ze de kleine horen. Het werkte, al was de laatste klip nog niet genomen.
Toen het gezin verhuisde - door Lore's gehuil konden de twee kinderen niet meer op één kamer - escaleerde het probleem opnieuw. Lore kwam 's nachts wel tien keer uit haar nieuwe bed. Opnieuw werd de weg gevonden naar pediater Stijn Verhulst in het slaapcentrum. "Een verpleegster volgde ons ook telefonisch op, en pepte ons op.
"Achteraf bekeken denk ik ook wel: waarom waren we niet slimmer? Maar soms heb je iemand nodig die je met autoriteit nog eens vertelt wat je eigenlijk al wist. En die je leert om consequent te zijn. Dat zijn we nu, en we willen het ook blijven. Dit heeft een positief effect op Lore, en mijn man en ik hebben weer energie voor twee."
Doorzetten en consequent zijn
Het Slaapcentrum voor Kinderen van de UZA ontving de afgelopen maand een zeventigtal ouders die de slaapproblemen van hun kinderen graag opgelost zien. Met wat doorzettingsvermogen en een consequent gedrag kan heel wat worden bereikt, geloven de hulpverleners.
Het Slaapcentrum is te bereiken via +32 3 821 58 98 of via slaapkind@uza.be. Rechtstreeks de slaapconsultatie bereiken kan op het nummer +32 3 821 32 51.
Bron: Gazet van Antwerpen, 13 juni 2012.
"Lore was een schattige baby, die de eerste zes maanden geen slaapproblemen had. Dan volgden wat verkoudheden, en begonnen de moeilijkheden. Ze wilde niet meer naar bed, 's nachts werd ze wakker, ze huilde . Mijn man Vicente en ik waren er constant mee bezig: we wiegden haar, gaven haar nog een flesje, gingen bij haar zitten, wandelden met haar honderden keren rond de eetkamer. We legden haar dan heel voorzichtig terug, om te merken dat ze bij het gekraak van een plank weer wakker schoot."
Kathleen (31) en Vicente (36) volgden even de raad van kind en gezin op: géén extra flesje geven, laten wenen. "Even hielp dat, maar het was ook hartverscheurend. Toen werd ik opnieuw zwanger, maar werd Lore ook weer eens ziek. Ik ging 's nachts weer naar haar bed. Voor we het goed beseften, waren we hervallen in de oude patronen."
Kathleen en Vicente hadden geen leven meer. "We liepen erbij als zombies. Het gebrek aan slaap weegt op je sociale leven en op je relatie. Toen ben ik naar het slaapcentrum van de uza gestapt. Daar hebben ze Lore er eerst een nacht geobserveerd, om dan te besluiten dat er geen fysiek probleem was. Het ging over aangeleerd gedrag, samen met een koppig karaktertje."
De stap naar het uza was de eerste naar een langetermijnoplossing. Kathleen en Vicente kregen er eenvoudige raad: een duidelijk slaapritueel, een kort afscheid, positief belonen, alleen even langsgaan wanneer ze de kleine horen. Het werkte, al was de laatste klip nog niet genomen.
Toen het gezin verhuisde - door Lore's gehuil konden de twee kinderen niet meer op één kamer - escaleerde het probleem opnieuw. Lore kwam 's nachts wel tien keer uit haar nieuwe bed. Opnieuw werd de weg gevonden naar pediater Stijn Verhulst in het slaapcentrum. "Een verpleegster volgde ons ook telefonisch op, en pepte ons op.
"Achteraf bekeken denk ik ook wel: waarom waren we niet slimmer? Maar soms heb je iemand nodig die je met autoriteit nog eens vertelt wat je eigenlijk al wist. En die je leert om consequent te zijn. Dat zijn we nu, en we willen het ook blijven. Dit heeft een positief effect op Lore, en mijn man en ik hebben weer energie voor twee."
Doorzetten en consequent zijn
Het Slaapcentrum voor Kinderen van de UZA ontving de afgelopen maand een zeventigtal ouders die de slaapproblemen van hun kinderen graag opgelost zien. Met wat doorzettingsvermogen en een consequent gedrag kan heel wat worden bereikt, geloven de hulpverleners.
Het Slaapcentrum is te bereiken via +32 3 821 58 98 of via slaapkind@uza.be. Rechtstreeks de slaapconsultatie bereiken kan op het nummer +32 3 821 32 51.
Bron: Gazet van Antwerpen, 13 juni 2012.
