Volgens Franse wetenschappers heeft het zin om een laag Hb van getransplanteerde nierpatiënten met EPO-achtige medicijnen te verhogen tot normale waarden, omdat de nier dan langer behouden zou blijven. Ze vonden in hun onderzoek geen nadelige gevolgen van deze therapie.
Er zijn verschillende onderzoeken waaruit een verband blijkt tussen bloedarmoede na een niertransplantatie, en een versnelde achteruitgang van de getransplanteerde nier. Maar of het eerste ook daadwerkelijk de oorzaak van het laatste is, en of een nier langer blijft functioneren als eventuele bloedarmoede gecorrigeerd wordt, was volgens Franse wetenschappers nog niet goed onderzocht. Zij hebben geprobeerd dat uit te wijzen met een onderzoek in verschillende transplantatiecentra, bij 125 patiënten.
Aan 63 van deze patiënten gaven ze zo veel epoetin-β dat hun Hb normaal werd, tussen de 8,1 en 9,3 mmol/l, de 62 anderen krgen voldoende om hun Hb gedeeltelijk te corrigeren, tot een waarde tussen de 6,5 en 7,1 mmol/l. De patiënten hadden na transplantatie allemaal een matig tot laag Hb, en een nier die niet perfect werkte, met een filtratiesnelheid van maximaal 50 ml/min.
Na twee jaar was het Hb in de groep bij wie gepoogd werd volledig te corrigeren gemiddeld 8, en in de andere groep gemiddeld 7 mmol/l. In de eerste groep was de filtratiesnelheid van de getransplanteerde nier in die twee jaar met 2,4 ml/min afgenomen. Bij de patiënten met het lagere Hb was die daling sneller verlopen: gemiddeld 5,9 ml/min.
Onder de patiënten bij wie het Hb zo normaal mogelijk gecorrigeerd was waren er minder bij wie de nier gedurende de looptijd van het onderzoek zijn functie verloor (3 versus 13). Ook meldden deze patiënten een betere kwaliteit van leven. Een te hoog opgevoerd Hb kan hartklachten geven, maar de onderzoekers vonden geen verschil in het aantal hartaanvallen en beroertes; die kwamen in beide groepen niet vaak voor.
De onderzoekers schrijven dat het erop lijkt dat een correctie van het Hb bij getransplanteerde nierpatiënten tot boven een waarde van 8 mmol/l de chronische achteruitgang van de getransplanteerde nier lijkt te vertragen.
Aan 63 van deze patiënten gaven ze zo veel epoetin-β dat hun Hb normaal werd, tussen de 8,1 en 9,3 mmol/l, de 62 anderen krgen voldoende om hun Hb gedeeltelijk te corrigeren, tot een waarde tussen de 6,5 en 7,1 mmol/l. De patiënten hadden na transplantatie allemaal een matig tot laag Hb, en een nier die niet perfect werkte, met een filtratiesnelheid van maximaal 50 ml/min.
Na twee jaar was het Hb in de groep bij wie gepoogd werd volledig te corrigeren gemiddeld 8, en in de andere groep gemiddeld 7 mmol/l. In de eerste groep was de filtratiesnelheid van de getransplanteerde nier in die twee jaar met 2,4 ml/min afgenomen. Bij de patiënten met het lagere Hb was die daling sneller verlopen: gemiddeld 5,9 ml/min.
Onder de patiënten bij wie het Hb zo normaal mogelijk gecorrigeerd was waren er minder bij wie de nier gedurende de looptijd van het onderzoek zijn functie verloor (3 versus 13). Ook meldden deze patiënten een betere kwaliteit van leven. Een te hoog opgevoerd Hb kan hartklachten geven, maar de onderzoekers vonden geen verschil in het aantal hartaanvallen en beroertes; die kwamen in beide groepen niet vaak voor.
De onderzoekers schrijven dat het erop lijkt dat een correctie van het Hb bij getransplanteerde nierpatiënten tot boven een waarde van 8 mmol/l de chronische achteruitgang van de getransplanteerde nier lijkt te vertragen.
