Artsen menen nog al te vaak dat ze kunnen beslissen over iemands levenseinde zonder overleg met de betrokkene of de familie. Bij een (beperkte) studie van de UGent en de ULB geven vier op de tien artsen aan liever alleen te beslissen.
De resultaten, die in De huisarts staan, maken deel uit van een onderzoek naar de haalbaarheid van een registratiesysteem voor stervensbegeleiding. De onderzoekers hielden een enquête bij tweehonderd artsen, zowel huisartsen als specialisten.
Onderzoeker Marc Cosyns van de vakgroep huisartsgeneeskunde aan de Universiteit Gent schrok zelf van de resultaten.
"Veertig procent van de ondervraagde artsen vond dat ze zelf moesten kunnen beslissen of ze een therapie zouden stopzetten of pijnstillers moesten kunnen toedienen in plaats van die beslissing te bespreken met de patiënt of zijn familie. Maar ze waren niet gekant tegen registratie van die beslissingen."
Cosyns blijft voorzichtig: "Dat suggereert dat een aanzienlijk deel van de artsen zo denkt, maar de studiegroep is te klein om er algemene conclusies uit te trekken. Maar je kunt wel stellen dat het duidt op een tendens. Het betekent ook niet automatisch dat dat slecht medisch handelen is. Uit retrospectief onderzoek blijkt dat veel van die artsen bereid waren om voortijdig met therapie te stoppen net omdat ze therapeutische hardnekkigheid wilden vermijden. Dat zou ik positief noemen."
Voor Wim Distelmans, specialist palliatieve zorg van de vub, bevestigt de tendens wat hij zelf ervaart in de dagelijkse praktijk. "Wij artsen denken nog al te vaak te weten wat het beste is voor de patiënt. Met geneeskunde die steeds technischer wordt, wordt het moeilijker om alles uit te leggen en te overleggen, maar het moet wel. Al te vaak kiest men voor de gemakkelijkste weg. En dat is zelf beslissen."
Onderzoeker Marc Cosyns van de vakgroep huisartsgeneeskunde aan de Universiteit Gent schrok zelf van de resultaten.
"Veertig procent van de ondervraagde artsen vond dat ze zelf moesten kunnen beslissen of ze een therapie zouden stopzetten of pijnstillers moesten kunnen toedienen in plaats van die beslissing te bespreken met de patiënt of zijn familie. Maar ze waren niet gekant tegen registratie van die beslissingen."
Cosyns blijft voorzichtig: "Dat suggereert dat een aanzienlijk deel van de artsen zo denkt, maar de studiegroep is te klein om er algemene conclusies uit te trekken. Maar je kunt wel stellen dat het duidt op een tendens. Het betekent ook niet automatisch dat dat slecht medisch handelen is. Uit retrospectief onderzoek blijkt dat veel van die artsen bereid waren om voortijdig met therapie te stoppen net omdat ze therapeutische hardnekkigheid wilden vermijden. Dat zou ik positief noemen."
Voor Wim Distelmans, specialist palliatieve zorg van de vub, bevestigt de tendens wat hij zelf ervaart in de dagelijkse praktijk. "Wij artsen denken nog al te vaak te weten wat het beste is voor de patiënt. Met geneeskunde die steeds technischer wordt, wordt het moeilijker om alles uit te leggen en te overleggen, maar het moet wel. Al te vaak kiest men voor de gemakkelijkste weg. En dat is zelf beslissen."
