HALF maart raakten zes jonge mensen in een kritieke toestand nadat ze in een Londens ziekenhuis een experimenteel medicijn kregen toegediend. Hun lichaam zwol op en hun organen begonnen het te begeven. Ze maakten een massieve ontstekingsreactie door. Tot nog toe was onduidelijk wat die plotse reactie had veroorzaakt.
vervuiling is intussen uitgesloten: het waren geen vreemde stoffen in het medicijnpreparaat die de crisis hadden uitgelokt. Wetenschappers die de zaak volgen, zijn ervan overtuigd dat het probleem bij het geneesmiddel zelf ligt.
Bij tests met proefdieren had het middel nochtans geen problemen veroorzaakt. De vrijwilligers kregen een dosis die verhoudingsgewijs vijfhonderd maal lager lag dan wat aan dieren was toegediend.
Het biotechnologische geneesmiddel bestond uit speciale antilichamen, zogenaamde superagonistische antilichamen. Die kunnen binden op cellen van het afweersysteem en zo een ontstekingsreactie in de gewenste richting sturen. De antilichamen in het geneesmiddel waren ontworpen om de ontsteking bij ziekten als reumatoïde artritis en type-1 suikerziekte tegen te werken.
Maar het ziet ernaar uit dat het antilichaam bij mensen de afweercellen op een heel andere manier stuurde dan bij dieren. Antilichamen hebben een vorkachtige structuur en hun 'steel' kan in sommige gevallen binden met andere antilichamen of afweerstoffen, waardoor het afweersysteem opgehitst wordt. Bij dieren leek dit niet te gebeuren, mogelijk omdat het antilichaam in het geneesmiddel van menselijke oorsprong was en dus niet bond met dierlijke afweerstoffen. Maar misschien bond het bij mensen wel, en bracht het zo een super-ontstekingsreactie op gang, speculeren wetenschappers op de website van het vakblad Nature. Een andere, minder aanvaarde theorie is dat het doelwit waaraan de 'vork' van het antilichaam bond, op meer afweercellen voorkomt dan gedacht, en dat de binding daardoor niet-voorziene reacties uitlokte. Voor het bedrijf TeGenero is de toekomst onzeker. Het experimentele geneesmiddel, TGN1412 geheten, was het enige product van het bedrijf.
Bij tests met proefdieren had het middel nochtans geen problemen veroorzaakt. De vrijwilligers kregen een dosis die verhoudingsgewijs vijfhonderd maal lager lag dan wat aan dieren was toegediend.
Het biotechnologische geneesmiddel bestond uit speciale antilichamen, zogenaamde superagonistische antilichamen. Die kunnen binden op cellen van het afweersysteem en zo een ontstekingsreactie in de gewenste richting sturen. De antilichamen in het geneesmiddel waren ontworpen om de ontsteking bij ziekten als reumatoïde artritis en type-1 suikerziekte tegen te werken.
Maar het ziet ernaar uit dat het antilichaam bij mensen de afweercellen op een heel andere manier stuurde dan bij dieren. Antilichamen hebben een vorkachtige structuur en hun 'steel' kan in sommige gevallen binden met andere antilichamen of afweerstoffen, waardoor het afweersysteem opgehitst wordt. Bij dieren leek dit niet te gebeuren, mogelijk omdat het antilichaam in het geneesmiddel van menselijke oorsprong was en dus niet bond met dierlijke afweerstoffen. Maar misschien bond het bij mensen wel, en bracht het zo een super-ontstekingsreactie op gang, speculeren wetenschappers op de website van het vakblad Nature. Een andere, minder aanvaarde theorie is dat het doelwit waaraan de 'vork' van het antilichaam bond, op meer afweercellen voorkomt dan gedacht, en dat de binding daardoor niet-voorziene reacties uitlokte. Voor het bedrijf TeGenero is de toekomst onzeker. Het experimentele geneesmiddel, TGN1412 geheten, was het enige product van het bedrijf.
