Wordt de gezondheidszorg het nieuwe succesvolle Belgische exportproduct? Het zou kunnen. Het VBO is ervoor gewonnen. België is topland geworden inzake medisch toerisme, schreef Het Nieuwsblad op Zondag. Het baseert zich op gegevens van internationale reisbureaus die zich toeleggen op medisch toerisme. Het Indiase Planet Hospital bijvoorbeeld heeft België tot vierde medische topbestemming uitgeroepen.
Verder citeert de krant ook Hugo Contino van de Anca-kliniek voor heupchirurgie in Heusden bij Gent, en een woordvoerder van het universitair ziekenhuis Saint-Luc (UCL) in Brussel.
Saint-Luc, dat een reputatie heeft voor transplantaties, zegt dat ,,het aantal niet-Europese patiënten jaar na jaar blijft stijgen''; vooral Afrikanen en Israëliërs komen naar de UCL-kliniek.
Dat ziekenhuis stond eind de jaren tachtig al in de schijnwerpers voor de talrijke niertransplantaties bij Italianen. In hun land was het afstaan van een nier aan een familielid niet toegestaan; de UCL deed dit soort transplantaties wel.
Hugo Contino zegt dat 15 procent van het clientèle van de Anca-heupkliniek uit het buitenland komt en dat dit aantal snel stijgt. Anca bouwt daarvoor ook een meertalige website uit.
Volgens die website wordt samengewerkt met de Universiteit Gent. In de praktijk wordt vooral samengewerkt met de Jan Palfijn-kliniek in Gent.
Bij Anca betalen Amerikaanse toeristen tot 11.000 euro voor het transport, hotelverblijf en de operatie. Dat zou minder zijn dan ze in eigen land betalen. Vroeger werkte Anca met een Brits reisagentschap, Threatment Choices. Dat is intussen van de markt verdwenen, en nu regelt Anca alles zelf met de buitenlandse patiënten.
Chris Decoster, topambtenaar van het federale ministerie van Volksgezondheid zegt dat de aantrekkingskracht van België in dit domein normaal is: onze gezondheidszorg heeft een sterke reputatie. Hij spreekt niet graag van medisch toerisme omdat de verzorging en behandeling van de meeste buitenlanders geregeld is door bilaterale akkoorden en EU-regels.
Zo sloot Groot-Brittannië enkele jaren geleden een akkoord voor de behandeling in Belgische (vooral West-Vlaamse) ziekenhuizen van aandoeningen waarvoor de Britten met lange wachtlijsten worstelden. Veel ziekenhuizen in de grensstreek met Nederland hebben akkoorden met Nederlandse zorgverzekeraars en ziekenfondsen over behandelingen waarvoor in Nederland te weinig capaciteit is. Twee groter Nederlandse verzekeraars zorgden samen voor de grensovertocht van zeker 8.000 Nederlandse patiënten.
Antwerpse ziekenhuizen signaleren sinds kort ook een toename van het aantal Nederlandse vrouwen dat hier komt bevallen. Dat geldt overigens ook voor het noorden van Oost en West-Vlaanderen.
Bekend is overigens dat Nederland geen eigen brandwondencentra uitbouwt omdat het, als het plots met grote groepen patiënten geconfronteerd wordt (zoals bij de brandramp in Volendam), zijn patiënten makkelijk in België kan laten verzorgen.
Overigens laat de Europese regelgeving aan zorgverzekeraars ook niet meer toe de terugbetaling van verzorging te weigeren omdat ze in een ander Europees land plaats had.
Frank Vandenbroucke (SP.A) werkte, toen hij nog federaal minister van Sociale Zaken was, een regelgeving uit voor de behandeling van die patiënten: ziekenhuizen mogen hen niet meer aanrekenen dan Belgische patiënten. CD&V-voorzitter jo vandeurzen, topman van het Limburgse ZOL-ziekenhuis, vindt dat een slechte regeling: de algemene kosten van het ziekenhuis kunnen dan niet eens worden aangerekend.
Het VBO en andere werkgeversorganisaties willen intussen een actief spoor bewandelen. Zij vinden dat de gezondheidszorg een succesvol exportproduct kan worden, net zoals onze farma-industrie dat al is. Een Dexia-studie bewees onlangs dat de bezettingsgraad van veel ziekenhuisafdelingen in België erg laag is: soms staat een kwart van de bedden leeg. We hebben ook ,,ruim veel apparatuur'' en een teveel aan artsen.
Er zijn al artsen die bedrijfjes oprichtten, bijvoorbeeld om diagnosestellingen te doen op radiologische beelden die via het internet worden doorgestuurd. Wat is het verschil met farmabedrijven die geneesmiddelen exporteren?
VBO-topman Rudi Thomaes wil er nog niet veel over kwijt, maar bevestigt dat een VBO-werkgroep probeert uit te tekenen hoe dit soort export op een verantwoorde manier gestalte zou kunnen krijgen.
Over Belgische patiënten die naar buitenland trekken, zijn inmiddels nauwelijks gegevens beschikbaar. Zwitserland en de VS zijn van oudsher populaire bestemmingen voor wie geen soelaas vindt in eigen land. De jongste tijd is veel te horen over borstcorrecties en -operaties in Hongarije, faceliften in Zuid-Afrika en oogoperaties in Thailand.
Saint-Luc, dat een reputatie heeft voor transplantaties, zegt dat ,,het aantal niet-Europese patiënten jaar na jaar blijft stijgen''; vooral Afrikanen en Israëliërs komen naar de UCL-kliniek.
Dat ziekenhuis stond eind de jaren tachtig al in de schijnwerpers voor de talrijke niertransplantaties bij Italianen. In hun land was het afstaan van een nier aan een familielid niet toegestaan; de UCL deed dit soort transplantaties wel.
Hugo Contino zegt dat 15 procent van het clientèle van de Anca-heupkliniek uit het buitenland komt en dat dit aantal snel stijgt. Anca bouwt daarvoor ook een meertalige website uit.
Volgens die website wordt samengewerkt met de Universiteit Gent. In de praktijk wordt vooral samengewerkt met de Jan Palfijn-kliniek in Gent.
Bij Anca betalen Amerikaanse toeristen tot 11.000 euro voor het transport, hotelverblijf en de operatie. Dat zou minder zijn dan ze in eigen land betalen. Vroeger werkte Anca met een Brits reisagentschap, Threatment Choices. Dat is intussen van de markt verdwenen, en nu regelt Anca alles zelf met de buitenlandse patiënten.
Chris Decoster, topambtenaar van het federale ministerie van Volksgezondheid zegt dat de aantrekkingskracht van België in dit domein normaal is: onze gezondheidszorg heeft een sterke reputatie. Hij spreekt niet graag van medisch toerisme omdat de verzorging en behandeling van de meeste buitenlanders geregeld is door bilaterale akkoorden en EU-regels.
Zo sloot Groot-Brittannië enkele jaren geleden een akkoord voor de behandeling in Belgische (vooral West-Vlaamse) ziekenhuizen van aandoeningen waarvoor de Britten met lange wachtlijsten worstelden. Veel ziekenhuizen in de grensstreek met Nederland hebben akkoorden met Nederlandse zorgverzekeraars en ziekenfondsen over behandelingen waarvoor in Nederland te weinig capaciteit is. Twee groter Nederlandse verzekeraars zorgden samen voor de grensovertocht van zeker 8.000 Nederlandse patiënten.
Antwerpse ziekenhuizen signaleren sinds kort ook een toename van het aantal Nederlandse vrouwen dat hier komt bevallen. Dat geldt overigens ook voor het noorden van Oost en West-Vlaanderen.
Bekend is overigens dat Nederland geen eigen brandwondencentra uitbouwt omdat het, als het plots met grote groepen patiënten geconfronteerd wordt (zoals bij de brandramp in Volendam), zijn patiënten makkelijk in België kan laten verzorgen.
Overigens laat de Europese regelgeving aan zorgverzekeraars ook niet meer toe de terugbetaling van verzorging te weigeren omdat ze in een ander Europees land plaats had.
Frank Vandenbroucke (SP.A) werkte, toen hij nog federaal minister van Sociale Zaken was, een regelgeving uit voor de behandeling van die patiënten: ziekenhuizen mogen hen niet meer aanrekenen dan Belgische patiënten. CD&V-voorzitter jo vandeurzen, topman van het Limburgse ZOL-ziekenhuis, vindt dat een slechte regeling: de algemene kosten van het ziekenhuis kunnen dan niet eens worden aangerekend.
Het VBO en andere werkgeversorganisaties willen intussen een actief spoor bewandelen. Zij vinden dat de gezondheidszorg een succesvol exportproduct kan worden, net zoals onze farma-industrie dat al is. Een Dexia-studie bewees onlangs dat de bezettingsgraad van veel ziekenhuisafdelingen in België erg laag is: soms staat een kwart van de bedden leeg. We hebben ook ,,ruim veel apparatuur'' en een teveel aan artsen.
Er zijn al artsen die bedrijfjes oprichtten, bijvoorbeeld om diagnosestellingen te doen op radiologische beelden die via het internet worden doorgestuurd. Wat is het verschil met farmabedrijven die geneesmiddelen exporteren?
VBO-topman Rudi Thomaes wil er nog niet veel over kwijt, maar bevestigt dat een VBO-werkgroep probeert uit te tekenen hoe dit soort export op een verantwoorde manier gestalte zou kunnen krijgen.
Over Belgische patiënten die naar buitenland trekken, zijn inmiddels nauwelijks gegevens beschikbaar. Zwitserland en de VS zijn van oudsher populaire bestemmingen voor wie geen soelaas vindt in eigen land. De jongste tijd is veel te horen over borstcorrecties en -operaties in Hongarije, faceliften in Zuid-Afrika en oogoperaties in Thailand.
