GENT (BELGA, DS). Ouders doen er vaak lang over voor ze doorhebben dat er iets scheelt met hun kind en de diagnose komt gemiddeld pas twee jaar na de eerste consultatie, zegt Jo Renty van de Universiteit Gent.
,,Een betrouwbare diagnose kan nochtans al vanaf twee, drie jaar.’’ Renty beëindigde zopas een doctoraat over autisme. Dat is een ontwikkelingsstoornis die zich vooral uit op sociaal vlak: mensen met autisme hebben vaak problemen in de omgang, met communicatie, en ze zijn niet zo soepel in denken en handelen. Ze zijn naar schatting met 35.000 in Vlaanderen, of 1op de 165. Recente publicaties wijzen op een toename, die wellicht te maken heeft met verfijndere methoden om de stoornis op te sporen.
Jammer genoeg, zegt Renty, heeft die ‘toename’ ook gevolgen voor diensten die onderwijs en ondersteuning bieden aan personen met autisme: ze worden minder toegankelijk, de wachtlijsten groeien. ,,Drieëntwintig procent van de gespecialiseerde scholen en 80 procent van de gespecialiseerde voorzieningen voor mensen met autisme hebben een wachtlijst. De plaatsen moeten worden uitgebreid.’’ ,,Bovendien hebben mensen met autisme specifieke hulp nodig. Ik vroeg het aan scholen en voorzieningen die deze doelgroep opvangen: minder dan de helft voorziet in een autiwerking. De anderen doen dat, vermoedelijk bij gebrek aan middelen en personen, niet. Ook in de diagnostische centra botsen ouders op lange wachttijden.’’ Een deel van dit doctoraat werd twee jaar eerder al bekendgemaakt, het werd mee uitgevoerd in opdracht van de Vlaamse Vereniging voor Autisme.
Die legde het vervolgensvoor aan de Vlaamse overheid. Wat deed die ermee? Marc Herremans van de VVA: ,,Ik vrees: niet zoveel. De wachtlijsten zijn nog altijd even lang. De knowhow over autisme is nog altijd ongelijk verdeeld: ik denk zelfs dat de groep van kinderen en mensen met autisme die geen beroep doen op het reguliere zorgaanbod, nog minder aan haar trekken komt.’’ Renty ondervroeg tot slot ook volwassenen met autisme. Ze concludeert daaruit dat de levenskwaliteit van deze mensen meer afhangt van een goede en geďndividualiseerde ondersteuning, dan van de ernst van het autisme. (vbr)
Jammer genoeg, zegt Renty, heeft die ‘toename’ ook gevolgen voor diensten die onderwijs en ondersteuning bieden aan personen met autisme: ze worden minder toegankelijk, de wachtlijsten groeien. ,,Drieëntwintig procent van de gespecialiseerde scholen en 80 procent van de gespecialiseerde voorzieningen voor mensen met autisme hebben een wachtlijst. De plaatsen moeten worden uitgebreid.’’ ,,Bovendien hebben mensen met autisme specifieke hulp nodig. Ik vroeg het aan scholen en voorzieningen die deze doelgroep opvangen: minder dan de helft voorziet in een autiwerking. De anderen doen dat, vermoedelijk bij gebrek aan middelen en personen, niet. Ook in de diagnostische centra botsen ouders op lange wachttijden.’’ Een deel van dit doctoraat werd twee jaar eerder al bekendgemaakt, het werd mee uitgevoerd in opdracht van de Vlaamse Vereniging voor Autisme.
Die legde het vervolgensvoor aan de Vlaamse overheid. Wat deed die ermee? Marc Herremans van de VVA: ,,Ik vrees: niet zoveel. De wachtlijsten zijn nog altijd even lang. De knowhow over autisme is nog altijd ongelijk verdeeld: ik denk zelfs dat de groep van kinderen en mensen met autisme die geen beroep doen op het reguliere zorgaanbod, nog minder aan haar trekken komt.’’ Renty ondervroeg tot slot ook volwassenen met autisme. Ze concludeert daaruit dat de levenskwaliteit van deze mensen meer afhangt van een goede en geďndividualiseerde ondersteuning, dan van de ernst van het autisme. (vbr)
