Dokter Lore Buyle Op 20 april verhuist Lore Buyle naar Zweden. Haar bloeiende praktijk in Beauvoorde is over te nemen. In Zweden gaat ze als huisarts in loondienst aan de slag.
De jongste jaren zijn heel wat Belgische artsen' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>artsen naar Nederland uitgeweken. Tussen 2001 en 2004 alleen al een kleine 600. Nederland kampt met een tekort aan artsen, maar vooral de betere werkomstandigheden daar trekken de Belgische collega's.
Ook de 35-jarige huisarts Lore Buyle verlaat het land. Zij gaat zich met haar gezin in Zweden vestigen.
,,Het beroep van huisarts is in Vlaanderen gezinsonvriendelijk'', zegt ze. ,,Ik moet de hele dag bereikbaar zijn, telefoons beantwoorden, visites doen en ook 's nachts moet ik paraat staan. Daar lijdt mijn gezinsleven onder.''
Buyle draagt een grote verantwoordelijkheid in haar solopraktijk: ,,Er zijn mijn patiënten. Maar daarnaast moet ik de boekhouding doen, de post doornemen, afspraken vastleggen, enzovoort. Ik ben eigenlijk huisarts én manager.''
De administratieve rompslomp valt haar zwaar. ,,We krijgen er geen enkele ondersteuning voor.'' In Zweden viel haar vooral de betere organisatie van het vak op.
Buyle solliciteerde via het internet voor een job als arts in een gezondheidscentrum in Dals-Ed, een kleine Zweedse gemeente op 150 kilometer van Göteborg. Ze zal er als ambtenaar 40 uur per week werken, 20 minder dan nu. Ze krijgt er een vast maandloon en een verzekerd loon bij ziekte en ongeval. Bovendien zal ze van betaalde vakantie kunnen genieten.
,,Ik kom er in een soort polikliniek terecht'', zegt ze. ,,Ik zal er van 8 tot 16.30 uur werken en moet me alleen op de patiënten concentreren. Een manager coördineert het werk, de secretaresses selecteren wie een afspraak krijgt en wie genoeg heeft aan telefonisch advies. Er zijn ook verpleegsters voor eenvoudigere dingen als bloedonderzoek.''
Lore Buyle heeft eraan gedacht om in Beauvoorde een groepspraktijk te starten. ,,Maar dan moet ik weer alles zelf coördineren en offer ik mijn vrije tijd daaraan op. Dat kan niet de bedoeling zijn.''
In Zweden zoekt zij rust en meer tijd voor haar gezin. ,,Ik hou van mijn job, maar ik wil ook een leven ernaast. In Zweden moet ik geen huisbezoeken doen, iedereen komt volgens afspraak. Weekend- en avonddiensten worden door andere artsen verzorgd.''
Haar man is bioboer, maar hij was bereid zijn zaak op te geven. In Zweden zal hij de kinderen opvangen en groenten voor het gezin kweken.
Buyles liefde voor het land is niet nieuw, ze houdt van de natuur, de mentaliteit en de vooruitstrevendheid van de Zweden. Voor haar kinderen ziet ze geen problemen: ,,Die zijn nog jong en zullen snel Zweeds leren en zich aanpassen.''
Toch waren er ook twijfels: ,,Het zal in het begin moeilijk zijn, maar we slaan er ons wel door. Ik hou van nieuwe uitdagingen en dit is mooi voor ons gezin. Familie en vrienden achterlaten is niet vanzelfsprekend, maar ook zij zien de voordelen voor ons.''
Haar patiënten reageerden emotioneler dan haar huisgenoten. ,,Ik kreeg de meest uiteenlopende reacties: oudere mensen begrijpen het niet, terwijl jongeren me gelijk geven'', vertelt ze. Voor haar patiënten zoekt ze een nieuwe huisarts, maar die heeft ze nog niet gevonden. ,,Blijkbaar wil niemand een praktijk opstarten in de Westhoek.''
Ook de 35-jarige huisarts Lore Buyle verlaat het land. Zij gaat zich met haar gezin in Zweden vestigen.
,,Het beroep van huisarts is in Vlaanderen gezinsonvriendelijk'', zegt ze. ,,Ik moet de hele dag bereikbaar zijn, telefoons beantwoorden, visites doen en ook 's nachts moet ik paraat staan. Daar lijdt mijn gezinsleven onder.''
Buyle draagt een grote verantwoordelijkheid in haar solopraktijk: ,,Er zijn mijn patiënten. Maar daarnaast moet ik de boekhouding doen, de post doornemen, afspraken vastleggen, enzovoort. Ik ben eigenlijk huisarts én manager.''
De administratieve rompslomp valt haar zwaar. ,,We krijgen er geen enkele ondersteuning voor.'' In Zweden viel haar vooral de betere organisatie van het vak op.
Buyle solliciteerde via het internet voor een job als arts in een gezondheidscentrum in Dals-Ed, een kleine Zweedse gemeente op 150 kilometer van Göteborg. Ze zal er als ambtenaar 40 uur per week werken, 20 minder dan nu. Ze krijgt er een vast maandloon en een verzekerd loon bij ziekte en ongeval. Bovendien zal ze van betaalde vakantie kunnen genieten.
,,Ik kom er in een soort polikliniek terecht'', zegt ze. ,,Ik zal er van 8 tot 16.30 uur werken en moet me alleen op de patiënten concentreren. Een manager coördineert het werk, de secretaresses selecteren wie een afspraak krijgt en wie genoeg heeft aan telefonisch advies. Er zijn ook verpleegsters voor eenvoudigere dingen als bloedonderzoek.''
Lore Buyle heeft eraan gedacht om in Beauvoorde een groepspraktijk te starten. ,,Maar dan moet ik weer alles zelf coördineren en offer ik mijn vrije tijd daaraan op. Dat kan niet de bedoeling zijn.''
In Zweden zoekt zij rust en meer tijd voor haar gezin. ,,Ik hou van mijn job, maar ik wil ook een leven ernaast. In Zweden moet ik geen huisbezoeken doen, iedereen komt volgens afspraak. Weekend- en avonddiensten worden door andere artsen verzorgd.''
Haar man is bioboer, maar hij was bereid zijn zaak op te geven. In Zweden zal hij de kinderen opvangen en groenten voor het gezin kweken.
Buyles liefde voor het land is niet nieuw, ze houdt van de natuur, de mentaliteit en de vooruitstrevendheid van de Zweden. Voor haar kinderen ziet ze geen problemen: ,,Die zijn nog jong en zullen snel Zweeds leren en zich aanpassen.''
Toch waren er ook twijfels: ,,Het zal in het begin moeilijk zijn, maar we slaan er ons wel door. Ik hou van nieuwe uitdagingen en dit is mooi voor ons gezin. Familie en vrienden achterlaten is niet vanzelfsprekend, maar ook zij zien de voordelen voor ons.''
Haar patiënten reageerden emotioneler dan haar huisgenoten. ,,Ik kreeg de meest uiteenlopende reacties: oudere mensen begrijpen het niet, terwijl jongeren me gelijk geven'', vertelt ze. Voor haar patiënten zoekt ze een nieuwe huisarts, maar die heeft ze nog niet gevonden. ,,Blijkbaar wil niemand een praktijk opstarten in de Westhoek.''
