Vandaag opent de Vlaamse Liga tegen Kanker een inloophuis in Mechelen. Het is het vierde in de rij, na Leuven, Gent en Brugge. Op een jaar tijd kregen die bijna 3.000 bezoekers over de vloer.
,,Tegen de buitenwereld kun je niet altijd over je ziekte beginnen'', meent Rita Holvoet (49), die twee jaar geleden geopereerd werd wegens kanker' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>borstkanker. ,,Dan zie je ze al snel denken: daar is ze weer! Maar in het inloophuis kun je altijd terecht. Bij lotgenoten kun je geruststelling vinden.''
Holvoet was vroeger bejaardenhelpster, maar dat heeft ze moeten opgeven. ,,Ik heb nog drie maanden deeltijds proberen te werken. Het lukte niet. Met die arm van mij kan ik niet meer heffen en tillen. Weet je, kanker is veel meer dan een ziekte. Het verandert je hele leven. Ook daarom is het goed om een plek te hebben waar je altijd terecht kunt.''
Ze gaat geregeld naar een maandelijkse koffienamiddag, waar ze dezelfde 'oudstrijdsters' ontmoet die ze er vorig jaar leerde kennen. Maar evengoed, als ze het moeilijk heeft, springt ze onaangekondigd in het Brugse inloophuis binnen. ,,Die mensen kunnen ongelooflijk goed luisteren. En als ze merken dat je het moeilijk hebt, bellen ze je later zelf ook nog eens op. Zoveel steun, dat doet deugd.''
Ook in Leuven heerst een ,,heel speciale sfeer'', zegt Marie-Jeanne Triau (71). Ze is al drie jaar kankerpatiënte en is aan weer een nieuwe chemokuur bezig. De vooruitzichten zijn niet zo denderend. ,,Maar we slaan er ons wel door.''
Triau aarzelde om de stap naar het inloophuis te zetten. ,,Maar als ik er eenmaal binnen was geweest, was ik verkocht. Je wordt er ontvangen alsof je thuiskomt. Ze staan er altijd, altijd, altijd voor je klaar. Op een niet-overdonderende noch opdringerige manier. Kanker is nog altijd een taboe. Ondanks de media-aandacht die het onderwerp krijgt, blijft het moeilijk om erover te spreken. Wie het niet heeft meegemaakt, begrijpt het ook niet zo best. Zelfs huisgenoten niet.''
,,Of ze denken dat je helemaal genezen bent en je oude leven weer kunt oppakken als je behandeling wordt stopgezet. Maar je wordt nooit meer de oude. Kanker, dat sleep je voor de rest van je leven met je mee. In zo'n inloophuis erkennen ze dat. Je kunt er zeggen dat je je rot voelt, en ze begrijpen meteen wat je bedoelt.''
Elk jaar krijgen 30.000 mensen te horen dat ze kanker hebben, zegt woordvoerster Marleen Houtmeyers van de VLK. Dat zijn er 85 per dag. ,,We zouden natuurlijk nog meer volk kunnen bereiken als we meer inloophuizen zouden hebben. Wie in Kortrijk woont, maakt niet zo snel de verplaatsing naar Brugge. Maar voorlopig gaat het nog altijd om proefprojecten, die gefinancierd worden met de opbrengst van onze fondsenwervingscampagne, Kom op tegen Kanker.''
In Mechelen kunnen zich nu alvast weer meer mensen melden. Het nieuwe inloophuis bevindt zich in de Minderbroedersgang 12 en is elke werkdag open van 9.30 tot 16.30 uur. Adressen van alle inloophuizen staan op de website van de VLK.
Holvoet was vroeger bejaardenhelpster, maar dat heeft ze moeten opgeven. ,,Ik heb nog drie maanden deeltijds proberen te werken. Het lukte niet. Met die arm van mij kan ik niet meer heffen en tillen. Weet je, kanker is veel meer dan een ziekte. Het verandert je hele leven. Ook daarom is het goed om een plek te hebben waar je altijd terecht kunt.''
Ze gaat geregeld naar een maandelijkse koffienamiddag, waar ze dezelfde 'oudstrijdsters' ontmoet die ze er vorig jaar leerde kennen. Maar evengoed, als ze het moeilijk heeft, springt ze onaangekondigd in het Brugse inloophuis binnen. ,,Die mensen kunnen ongelooflijk goed luisteren. En als ze merken dat je het moeilijk hebt, bellen ze je later zelf ook nog eens op. Zoveel steun, dat doet deugd.''
Ook in Leuven heerst een ,,heel speciale sfeer'', zegt Marie-Jeanne Triau (71). Ze is al drie jaar kankerpatiënte en is aan weer een nieuwe chemokuur bezig. De vooruitzichten zijn niet zo denderend. ,,Maar we slaan er ons wel door.''
Triau aarzelde om de stap naar het inloophuis te zetten. ,,Maar als ik er eenmaal binnen was geweest, was ik verkocht. Je wordt er ontvangen alsof je thuiskomt. Ze staan er altijd, altijd, altijd voor je klaar. Op een niet-overdonderende noch opdringerige manier. Kanker is nog altijd een taboe. Ondanks de media-aandacht die het onderwerp krijgt, blijft het moeilijk om erover te spreken. Wie het niet heeft meegemaakt, begrijpt het ook niet zo best. Zelfs huisgenoten niet.''
,,Of ze denken dat je helemaal genezen bent en je oude leven weer kunt oppakken als je behandeling wordt stopgezet. Maar je wordt nooit meer de oude. Kanker, dat sleep je voor de rest van je leven met je mee. In zo'n inloophuis erkennen ze dat. Je kunt er zeggen dat je je rot voelt, en ze begrijpen meteen wat je bedoelt.''
Elk jaar krijgen 30.000 mensen te horen dat ze kanker hebben, zegt woordvoerster Marleen Houtmeyers van de VLK. Dat zijn er 85 per dag. ,,We zouden natuurlijk nog meer volk kunnen bereiken als we meer inloophuizen zouden hebben. Wie in Kortrijk woont, maakt niet zo snel de verplaatsing naar Brugge. Maar voorlopig gaat het nog altijd om proefprojecten, die gefinancierd worden met de opbrengst van onze fondsenwervingscampagne, Kom op tegen Kanker.''
In Mechelen kunnen zich nu alvast weer meer mensen melden. Het nieuwe inloophuis bevindt zich in de Minderbroedersgang 12 en is elke werkdag open van 9.30 tot 16.30 uur. Adressen van alle inloophuizen staan op de website van de VLK.
