Vorige week dinsdag raakte bekend dat de Raad van State niet ingaat op de vraag van de studenten kinesitherapie om het zogenaamde uitgangsexamen na hun opleiding te schorsen. Er zou geen sprake zijn van een ,,moeilijk te herstellen ernstig nadeel'' en bijgevolg wordt het verzoek verworpen.
Een onbegrijpelijke en zelfs wraakroepende uitspraak. De minister van Volksgezondheid, Rudy Demotte, blijft doof en blind voor de realiteit waarin vele pas afgestudeerde kinesitherapeuten zich nu bevinden.
Wat is de achtergrond? Om het zogenaamde overaanbod aan kinesisten in te dijken, werd door de federale overheid een aantal jaren geleden een 'contingentering' ingesteld: het aantal afgestudeerden dat een riziv-nummer krijgt, wordt beperkt. Dat nummer is nodig om handelingen uit te voeren die terugbetaald worden door de ziekteverzekering. als zelfstandige heb je zo'n riziv-nummer nodig, maar ook in ziekenhuizen en rust- en verzorgingstehuizen zijn er kinesisten die een Riziv-nummer nodig hebben.
Om 'het quotum' te halen, werd dit jaar voor het eerst een uitgangsexamen ingesteld: alle studenten die dit jaar van hun universiteit of hogeschool een diploma kregen, moesten nog een bijkomend (theoretisch) selectie-examen afleggen om te bepalen wie de 270 'besten' zijn die een Riziv-nummer krijgen.
De klacht die tegen deze beslissing bij de Raad van State werd ingediend, is vorige week verworpen. De reden? De studenten zouden al op de hoogte geweest zijn van de beperkingsmaatregel en ze hebben nog altijd de keuze om een job zonder Riziv-vereiste te kiezen. Die argumenten zijn echter snel te doorprikken.
De contingentering was inderdaad bekendgemaakt. In het Belgisch Staatsblad, dat wij allen, als goede burgers, geacht zijn te kennen. Maar daarin werd alleen bepaald dat er een beperking zou komen. Op welke manier is pas begin 2005 duidelijk geworden. De regering heeft die aankondiging trouwens altijd geminimaliseerd, en gezegd dat men ,,dan nog wel zou zien'' of het nodig was. Concreet betekent dat dat de hogescholen en universiteiten vier jaar geleden ook niet altijd wisten wat ze moesten zeggen tegen nieuwe studenten kine.
Maar ook het argument van de vrije keuze klopt niet. Het is immers de overheid die, via haar examen, een keuze oplegt. Sterker nog: omdat het examen pas in het najaar van 2005 plaatsvond, konden de pas afgestudeerden al met een voorlopige erkenning op zoek naar werk. Van de 104 afvallers die nu geen nummer krijgen, zijn er 62 die al een job hadden waar een nummer voor nodig is. En van de 270 geslaagden werken er ongeveer 45 op een plaats die geen nummer vereist. Zonder selectie had bijna iedereen dus de job van zijn of haar keuze kunnen houden.
Het is duidelijk dat de plangestuurde aanpak in de gezondheidszorg niet werkt. Om de overconsumptie aan te pakken, wordt een quotum bepaald, dat dan maar gehaald moet worden. Dat kinesisten uitvoeren en niet zelf voorschrijven, is een detail.
Wat is de achtergrond? Om het zogenaamde overaanbod aan kinesisten in te dijken, werd door de federale overheid een aantal jaren geleden een 'contingentering' ingesteld: het aantal afgestudeerden dat een riziv-nummer krijgt, wordt beperkt. Dat nummer is nodig om handelingen uit te voeren die terugbetaald worden door de ziekteverzekering. als zelfstandige heb je zo'n riziv-nummer nodig, maar ook in ziekenhuizen en rust- en verzorgingstehuizen zijn er kinesisten die een Riziv-nummer nodig hebben.
Om 'het quotum' te halen, werd dit jaar voor het eerst een uitgangsexamen ingesteld: alle studenten die dit jaar van hun universiteit of hogeschool een diploma kregen, moesten nog een bijkomend (theoretisch) selectie-examen afleggen om te bepalen wie de 270 'besten' zijn die een Riziv-nummer krijgen.
De klacht die tegen deze beslissing bij de Raad van State werd ingediend, is vorige week verworpen. De reden? De studenten zouden al op de hoogte geweest zijn van de beperkingsmaatregel en ze hebben nog altijd de keuze om een job zonder Riziv-vereiste te kiezen. Die argumenten zijn echter snel te doorprikken.
De contingentering was inderdaad bekendgemaakt. In het Belgisch Staatsblad, dat wij allen, als goede burgers, geacht zijn te kennen. Maar daarin werd alleen bepaald dat er een beperking zou komen. Op welke manier is pas begin 2005 duidelijk geworden. De regering heeft die aankondiging trouwens altijd geminimaliseerd, en gezegd dat men ,,dan nog wel zou zien'' of het nodig was. Concreet betekent dat dat de hogescholen en universiteiten vier jaar geleden ook niet altijd wisten wat ze moesten zeggen tegen nieuwe studenten kine.
Maar ook het argument van de vrije keuze klopt niet. Het is immers de overheid die, via haar examen, een keuze oplegt. Sterker nog: omdat het examen pas in het najaar van 2005 plaatsvond, konden de pas afgestudeerden al met een voorlopige erkenning op zoek naar werk. Van de 104 afvallers die nu geen nummer krijgen, zijn er 62 die al een job hadden waar een nummer voor nodig is. En van de 270 geslaagden werken er ongeveer 45 op een plaats die geen nummer vereist. Zonder selectie had bijna iedereen dus de job van zijn of haar keuze kunnen houden.
Het is duidelijk dat de plangestuurde aanpak in de gezondheidszorg niet werkt. Om de overconsumptie aan te pakken, wordt een quotum bepaald, dat dan maar gehaald moet worden. Dat kinesisten uitvoeren en niet zelf voorschrijven, is een detail.
