Tamoxifen is reeds meerdere jaren het referentiemiddel voor de hormonale behandeling van hormoonreceptor-positief borstcarcinoom, zowel gemetastaseerd als niet-gemetastaseerd. In recente studies uitgevoerd bij postmenopauzale vrouwen met niet-gemetastaseerd hormoonreceptor-positief borstcarcinoom, bleken de aromatase-inhibitoren doeltreffender dan tamoxifen in termen van overleving zonder recidieven. Hoewel deze resultaten bemoedigend zijn, blijven sommige vragen onbeantwoord, vooral wat betreft de doeltreffendheid en de veiligheid op lange termijn, de optimale duur van de behandeling en het optimaal ogenblik om de behandeling te starten. De aromatase-inhibitoren kunnen een plaats hebben in de behandeling van niet-gemetastaseerd borstcarcinoom bij postmenopauzale vrouwen, bijvoorbeeld bij contra-indicatie voor of resistentie tegen tamoxifen. Bij postmenopauzale en premenopauzale vrouwen met niet-gemetastaseerd borstcarcinoom met overexpressie van HER-2 zijn bemoedigende resultaten gepubliceerd met trastuzumab, een recombinant monoclonaal antilichaam. De voordelen van deze nieuwe behandelingen moeten echter steeds worden afgewogen tegenover hun zeer hoge kostprijs.
