Er komt tegen 2007 een erkenning en dus ook afgrenzing van het beroep van psychotherapeut.
Na jaren is er eindelijk duidelijkheid in zicht over wie er allemaal erkend kan worden als psychotherapeut. De federale minister van Sociale Zaken, Rudy Demotte (PS), werkt daartoe aan een wetsontwerp dat afgrenst wie er erkend kan worden als psychotherapeut.
Het gaat vooreerst om de klinisch psychologen, seksuologen en orthopedagogen, en vervolgens om de psychiaters. Zij moeten naast hun universitaire basisopleiding ook een opleiding in de psychotherapie hebben gevolgd.
Maar ook houders van A1-diploma's die zo'n erkende opleiding in de psychotherapie hebben gevolgd en die ervaring hebben in het werkveld, zullen de titel mogen opspelden. ,,Het is niet de bedoeling om broodroof te plegen op deze mensen'', zegt Patrick Luyten, ondervoorzitter van de Vlaamse Vereniging van Klinisch Psychologen. ,,Maar er moet wel klaarheid worden geschapen voor de toekomst: wie psychotherapeut wil worden, beschikt liefst ook over een grondige theoretische kennis van het vakgebied, en dus een universitaire opleiding.''
Nog volgens Luyten moet het wetsontwerp ook klaarheid scheppen voor het brede publiek: ,,Voorlopig mag iedereen zich nog psychotherapeut of 'therapeut' noemen, men springt nogal creatief met die terminologie om. Er is een wildgroei aan woorden, waar sommigen misbruik van maken.''
,,Gebruikers hebben het recht om te weten wie tot psychotherapeut is opgeleid, en wie niet. Nu kan het publiek amper een onderscheid maken. Ze zien aan de ene kant de psychiater, en aan de andere kant dat amalgaam van hulpverleners.''
Toch wil Luyten ook graag nuanceren: ,,Een muziektherapeut is geen psychotherapeut, maar hij of zij kan wel waardevol werk leveren. De geestelijke gezondheidszorg is een breed palet, waarin veel vormen van begeleiding hun plaats hebben. Zo kan een counselor bijvoorbeeld psychiatrische patiënten begeleiden bij hun reïntegratie. Hij of zij doet dan niet aan psychotherapie.''
Het gaat vooreerst om de klinisch psychologen, seksuologen en orthopedagogen, en vervolgens om de psychiaters. Zij moeten naast hun universitaire basisopleiding ook een opleiding in de psychotherapie hebben gevolgd.
Maar ook houders van A1-diploma's die zo'n erkende opleiding in de psychotherapie hebben gevolgd en die ervaring hebben in het werkveld, zullen de titel mogen opspelden. ,,Het is niet de bedoeling om broodroof te plegen op deze mensen'', zegt Patrick Luyten, ondervoorzitter van de Vlaamse Vereniging van Klinisch Psychologen. ,,Maar er moet wel klaarheid worden geschapen voor de toekomst: wie psychotherapeut wil worden, beschikt liefst ook over een grondige theoretische kennis van het vakgebied, en dus een universitaire opleiding.''
Nog volgens Luyten moet het wetsontwerp ook klaarheid scheppen voor het brede publiek: ,,Voorlopig mag iedereen zich nog psychotherapeut of 'therapeut' noemen, men springt nogal creatief met die terminologie om. Er is een wildgroei aan woorden, waar sommigen misbruik van maken.''
,,Gebruikers hebben het recht om te weten wie tot psychotherapeut is opgeleid, en wie niet. Nu kan het publiek amper een onderscheid maken. Ze zien aan de ene kant de psychiater, en aan de andere kant dat amalgaam van hulpverleners.''
Toch wil Luyten ook graag nuanceren: ,,Een muziektherapeut is geen psychotherapeut, maar hij of zij kan wel waardevol werk leveren. De geestelijke gezondheidszorg is een breed palet, waarin veel vormen van begeleiding hun plaats hebben. Zo kan een counselor bijvoorbeeld psychiatrische patiënten begeleiden bij hun reïntegratie. Hij of zij doet dan niet aan psychotherapie.''
