,,Ongeveer driekwart van de leerlingen die ik zie voor een ander ernstig probleem, krast zichzelf.'' Dat zegt een medewerkster van een Centrum voor Leerlingenbegeleiding (CLB) in Klasse. Het onderwijstijdschrift wijdt een dossier aan het probleem met tips hoe leerkrachten en ouders het best kunnen reageren op leerlingen die zichzelf verminken.
,,Of wij niet overdrijven? Wij krijgen in ieder geval vrij frequent signalen dat er iets aan de hand is'', zegt Michel Van Laere van Klasse. clb-medewerkers werden vijf jaar geleden bijna nooit met zelfverminking geconfronteerd. Nu zijn er voortdurend vragen over.
Voor Vlaanderen zijn er geen cijfers, maar onderzoek in Groot-Brittannië wees uit dat tien procent van de 15-jarigen zichzelf opzettelijk krast, snijdt of brandt. ,,Dat zijn ronduit hallucinante cijfers'', zegt Van Laere, die weet dat sommige leerkrachten dit thema liever niet behandelen. Zij gaan ervan uit dat je door erover te praten een epidemie van zelfverminking kan veroorzaken. ,,Door te zwijgen, los je het probleem echt niet op.''
Klasse wijst er leraars (en ouders) op dat zelfverminking soms meer is dan een schreeuw om aandacht. ,,Sommigen pronken ermee en gaan hun wonden versieren. In dat geval moet de school kordaat optreden'', meent Van Laere. ,,Anderen verzwijgen hun verminking. Bij hen is het vaak een reactie op een schokkende ervaring: scheiding, zwangerschap, maar ook te hoge verwachtingen thuis bijvoorbeeld.''
In zo'n geval moet de leerkracht alert reageren. Hij moet niet beginnen met een zedenpreek of de leerling niet beloven dat hij dit geheim zal houden, maar samen zoeken naar een alternatieve uitweg en naar de oorzaken van het zelfverwondend gedrag. ,,Een leraar moet ook zeer goed beseffen waar zijn grenzen liggen. als het echt om een persoonlijkheidsstoornis gaat, moet hij gespecialiseerde hulp inschakelen.''
Voor Vlaanderen zijn er geen cijfers, maar onderzoek in Groot-Brittannië wees uit dat tien procent van de 15-jarigen zichzelf opzettelijk krast, snijdt of brandt. ,,Dat zijn ronduit hallucinante cijfers'', zegt Van Laere, die weet dat sommige leerkrachten dit thema liever niet behandelen. Zij gaan ervan uit dat je door erover te praten een epidemie van zelfverminking kan veroorzaken. ,,Door te zwijgen, los je het probleem echt niet op.''
Klasse wijst er leraars (en ouders) op dat zelfverminking soms meer is dan een schreeuw om aandacht. ,,Sommigen pronken ermee en gaan hun wonden versieren. In dat geval moet de school kordaat optreden'', meent Van Laere. ,,Anderen verzwijgen hun verminking. Bij hen is het vaak een reactie op een schokkende ervaring: scheiding, zwangerschap, maar ook te hoge verwachtingen thuis bijvoorbeeld.''
In zo'n geval moet de leerkracht alert reageren. Hij moet niet beginnen met een zedenpreek of de leerling niet beloven dat hij dit geheim zal houden, maar samen zoeken naar een alternatieve uitweg en naar de oorzaken van het zelfverwondend gedrag. ,,Een leraar moet ook zeer goed beseffen waar zijn grenzen liggen. als het echt om een persoonlijkheidsstoornis gaat, moet hij gespecialiseerde hulp inschakelen.''
