Uitgerekend op het ogenblik dat onze toppolitici het moeilijke debat over gezondheidszorg hoog op de agenda durven te zetten, hebben artsen en specialisten zin in een partijtje armworstelen. Bij monde van voorzitter Moens laat het Belgisch Verbond van Artsen en Specialisten weten dat een - gedeeltelijke - privatisering van ons systeem de enige uitweg uit een op til zijnde financiële ramp is. De timing van de heer Moens getuigt van enig gevoel voor cynisme. De witte woede koelt niet af. De onderhandelingen tussen vakbonden en regeringen lopen stroef. Minister Demotte bevindt zich in het buitenland. Begrotingsminister Vande Lanotte zet alle zeilen bij om budgettaire ontsporingen te vermijden. Maar meneer Moens ziet boven de uitgang het licht al branden: privatiseren die handel.
Het debat over de ziekteverzekering is ontzettend ingewikkeld en moet niet in oneliners worden gevoerd. Het debat zal de komende jaren overigens nog veel complexer worden. De combinatie voortschrijdende medische technologie en vergrijzing zal niet alleen financiële consequenties hebben maar ook ethische en zelfs filosofische vragen boven tafel brengen.
Daarom is het onverstandig van Marc Moens om hondsbrutaal de knuppel in het hoenderhok te gooien. De voorzitter van het Belgisch Verbond van artsen' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>artsen en Specialisten probeert het aarzelende begin van een fundamentele discussie over toekomst en financiering van onze gezondheidszorg te bruuskeren en in zijn voordeel te doen kantelen. Hij speelt bovendien de man en niet de bal. als het bvas een positieve pers wil zal ze het toch een beetje anders moeten aanpakken.
De heer Moens heeft gelijk wanneer hij stelt dat ons systeem onder druk komt te staan. Daar hoef je geeneens arts of specialist voor te wezen. Dat weet elke politicus en iedereen die een ziekenhuis van binnen heeft gezien. Het getuigt wel van enige onmacht en wellicht ook van egoïsme om bij de vaststelling dat de gezondheidsfactuur van deze samenleving problematisch wordt meteen het woord privatisering uit de kast te halen. Zelfs al heeft Moens het over een gedeeltelijke privatisering, de man weet heel erg goed dat hij olie op de golven gooit, politiek polariseert en bij het grote publiek de indruk versterkt dat ons model op springen staat. Wie op zijn 87ste straks nog een coronaire bypass wil, zal eerst zijn kredietkaart moeten laten zien, dat is de angstdroom die Moens communiceert, de import van het Amerikaanse model.
Wanneer iedereen zijn verantwoordelijkheid opneemt, hoeft het zo ver niet te komen. Wat niet wil zeggen dat onze naoorlogse sociale zekerheid en financiering van de gezondheidszorg niet aan een groot onderhoud zouden toe zijn. De geldstromen in de ziekenhuizen, de rol van de mutualiteiten, de vrijheid van artsen en specialisten, onaanvaardbare verschillen tussen de verschillende gemeenschappen: we zijn hier nog wel even mee zoet. Ook de consument van onze voortreffelijke systeem moet zijn verantwoordelijkheid opnemen. Met een boutade: de dienst spoedgevallen is er niet om een bloedneus te stelpen.
Het is een beetje zoals met onze belastingen. Die zijn, vinden we allemaal, vreselijk hoog. De waarheid is dat wanneer iedereen zou betalen wat hij hoort te betalen, de belastingen zo naar omlaag kunnen.
In de gezondheidssector moeten àlle actoren - de consument/patiënt incluis - tot meer afdwingbare verantwoordelijkheid worden aangespoord, dat is wat nu eerst moet gebeuren.
Daarom is het onverstandig van Marc Moens om hondsbrutaal de knuppel in het hoenderhok te gooien. De voorzitter van het Belgisch Verbond van artsen' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>artsen en Specialisten probeert het aarzelende begin van een fundamentele discussie over toekomst en financiering van onze gezondheidszorg te bruuskeren en in zijn voordeel te doen kantelen. Hij speelt bovendien de man en niet de bal. als het bvas een positieve pers wil zal ze het toch een beetje anders moeten aanpakken.
De heer Moens heeft gelijk wanneer hij stelt dat ons systeem onder druk komt te staan. Daar hoef je geeneens arts of specialist voor te wezen. Dat weet elke politicus en iedereen die een ziekenhuis van binnen heeft gezien. Het getuigt wel van enige onmacht en wellicht ook van egoïsme om bij de vaststelling dat de gezondheidsfactuur van deze samenleving problematisch wordt meteen het woord privatisering uit de kast te halen. Zelfs al heeft Moens het over een gedeeltelijke privatisering, de man weet heel erg goed dat hij olie op de golven gooit, politiek polariseert en bij het grote publiek de indruk versterkt dat ons model op springen staat. Wie op zijn 87ste straks nog een coronaire bypass wil, zal eerst zijn kredietkaart moeten laten zien, dat is de angstdroom die Moens communiceert, de import van het Amerikaanse model.
Wanneer iedereen zijn verantwoordelijkheid opneemt, hoeft het zo ver niet te komen. Wat niet wil zeggen dat onze naoorlogse sociale zekerheid en financiering van de gezondheidszorg niet aan een groot onderhoud zouden toe zijn. De geldstromen in de ziekenhuizen, de rol van de mutualiteiten, de vrijheid van artsen en specialisten, onaanvaardbare verschillen tussen de verschillende gemeenschappen: we zijn hier nog wel even mee zoet. Ook de consument van onze voortreffelijke systeem moet zijn verantwoordelijkheid opnemen. Met een boutade: de dienst spoedgevallen is er niet om een bloedneus te stelpen.
Het is een beetje zoals met onze belastingen. Die zijn, vinden we allemaal, vreselijk hoog. De waarheid is dat wanneer iedereen zou betalen wat hij hoort te betalen, de belastingen zo naar omlaag kunnen.
In de gezondheidssector moeten àlle actoren - de consument/patiënt incluis - tot meer afdwingbare verantwoordelijkheid worden aangespoord, dat is wat nu eerst moet gebeuren.
