De discussie over het ten dele ,,privatiseren'' van de ziekteverzekering is nep. De Belgische gezondheidszorg is al deels geprivatiseerd. Als de politici het hebben over privatisering, bedoelen ze dat de ziekteverzekering van de overheid een deel van de medische zorg niet meer zou terugbetalen, waardoor de burger alleen nog alles terugbetaald krijgt als hij een aanvullende privéverzekering afsluit. Volgens de politici zou dat een ramp zijn, want alleen wie geld heeft, kan een privéverzekering betalen. Bovendien kunnen de verzekeraars patiënten weigeren als die aan dure aandoeningen lijden. Als dat privatisering is, dan bestaat die al lang en doen politici gewoon alsof ze er nog niet is.
De Belgische patiënten betalen ongeveer twintig procent van hun gezondheidskosten zelf. Dat is twee keer zoveel als in de buurlanden. Tien procent van de Belgen stelt behandelingen uit omdat ze die niet kunnen betalen. De Belgische wet laat toe dat aan patiënten in eenpersoonskamers en soms ook in tweepersoonskamers ereloonsupplementen worden aangerekend door de artsen en kamersupplementen door de ziekenhuizen. Officieel houdt iedereen vol dat die supplementen geen betere behandeling opleveren
Zelfs zonder supplementen betaalt een patiënt nog extra's na een ziekenhuisverblijf: veel nieuwe materialen, implantaten en behandelingen worden niet terugbetaald. Veel geneesmiddelen worden niet of maar deels terugbetaald.
De burger is niet dom. Hij weet dat zijn ziekteverzekering al lang niet meer alles terugbetaalt. Daarom heeft ruim de helft van hen, en echt niet alleen de rijksten, een aanvullende ziekte- of hospitalisatieverzekering: ofwel individueel, ofwel via hun ziekenfonds (dat net als de politici ook tegen privatisering' is), ofwel via het werk. Aan het grootste deel van de ambtenaren hebben de politici ook al aanvullende ziekteverzekeringen toegekend. Maar op de publieke tribune blijven ze volhouden dat ze ertegen zijn. Met de maximumfactuur (MAF) hebben ze bovendien voor de laagste inkomens een gratis aanvullende ziekteverzekering ingesteld.
Door hard te roepen dat ze tegen privatisering zijn, willen ze ons doen geloven dat ze nog alles kunnen beheersen en dat de ziekteverzekering nog ,,alles voor iedereen'' terugbetaalt. Maar dat is allang niet meer zo. Door de evolutie van de bevolking, van wetenschap, techniek en commercie wordt dat trouwens hoe langer hoe minder mogelijk.
Een eerlijke politicus geeft dat toe en schaart zich achter de resolutie van het Europees Parlement van 1999 die de naam draagt van de eerbiedwaardige Franse socialist Michel Rocard. Die raadt lidstaten aan niet te ontkennen dat ze niet alles kunnen terugbetalen en adviseert hen een regelgeving uit te vaardigen die verzekeringsmaatschappijen verplicht een sociale tweedepijlerverzekering aan te bieden, net zoals dat gebeurt voor de pensioenen.
De Belgische overheid wil die eerlijkheid nog niet opbrengen. Ze doet alsof ze door stijgende bezuinigingen ,,alles voor iedereen'' kan blijven garanderen.
Het is beter eerlijk te zijn, te erkennen dat dit niet langer kan, te bezuinigen en misbruiken uit te roeien, maar intussen een sociaal gecorrigeerde tweedepijlergezondheidsverzekering uit te bouwen en open te stellen voor allen.
Zelfs zonder supplementen betaalt een patiënt nog extra's na een ziekenhuisverblijf: veel nieuwe materialen, implantaten en behandelingen worden niet terugbetaald. Veel geneesmiddelen worden niet of maar deels terugbetaald.
De burger is niet dom. Hij weet dat zijn ziekteverzekering al lang niet meer alles terugbetaalt. Daarom heeft ruim de helft van hen, en echt niet alleen de rijksten, een aanvullende ziekte- of hospitalisatieverzekering: ofwel individueel, ofwel via hun ziekenfonds (dat net als de politici ook tegen privatisering' is), ofwel via het werk. Aan het grootste deel van de ambtenaren hebben de politici ook al aanvullende ziekteverzekeringen toegekend. Maar op de publieke tribune blijven ze volhouden dat ze ertegen zijn. Met de maximumfactuur (MAF) hebben ze bovendien voor de laagste inkomens een gratis aanvullende ziekteverzekering ingesteld.
Door hard te roepen dat ze tegen privatisering zijn, willen ze ons doen geloven dat ze nog alles kunnen beheersen en dat de ziekteverzekering nog ,,alles voor iedereen'' terugbetaalt. Maar dat is allang niet meer zo. Door de evolutie van de bevolking, van wetenschap, techniek en commercie wordt dat trouwens hoe langer hoe minder mogelijk.
Een eerlijke politicus geeft dat toe en schaart zich achter de resolutie van het Europees Parlement van 1999 die de naam draagt van de eerbiedwaardige Franse socialist Michel Rocard. Die raadt lidstaten aan niet te ontkennen dat ze niet alles kunnen terugbetalen en adviseert hen een regelgeving uit te vaardigen die verzekeringsmaatschappijen verplicht een sociale tweedepijlerverzekering aan te bieden, net zoals dat gebeurt voor de pensioenen.
De Belgische overheid wil die eerlijkheid nog niet opbrengen. Ze doet alsof ze door stijgende bezuinigingen ,,alles voor iedereen'' kan blijven garanderen.
Het is beter eerlijk te zijn, te erkennen dat dit niet langer kan, te bezuinigen en misbruiken uit te roeien, maar intussen een sociaal gecorrigeerde tweedepijlergezondheidsverzekering uit te bouwen en open te stellen voor allen.
