Naar verluidt al sinds 1999. Twee verzekeraars stoppen met hun activiteiten, de andere zien zich jaar na jaar genoodzaakt hun premies op te trekken. Niet met enkele procenten, en ook niet met de 7 tot 9 procent waarmee het budget van de wettelijke ziekteverzekering jaarlijks toeneemt. Neen, de verzekeraars moesten hun premies tot een kwart verhogen om nog winst te kunnen maken.
De verzekeraars wijzen de sociale zekerheid met de vinger. Die levert een kleinere bijdrage voor de gezondheidskosten, en schuift de factuur door naar de privé-sector door. Er zit een grond van waarheid in dat betoog. Het aandeel van de publieke financiering in de gezondheidsuitgaven is het jongste decennium sterk teruggelopen. De patiënt betaalt al een kwart van de gezondheidszorgen uit eigen zak.
Vooral de factuur van een ziekenhuisopname durft de pan uit te swingen. Ziekenhuizen springen steeds creatiever om met supplementen allerhande, en dat vooral voor eenpersoonskamers. Uit een onderzoek van de Christelijke Mutualiteiten blijkt dat de ziekenhuissupplementen tussen 1998 en 2002 met meer dan 37 procent stegen: van 213 naar 293 euro per opname. De ziekenhuizen pogen zo hun structurele onderfinanciering te compenseren.
Een groot deel van die kosten komt bij de verzekeringsmaatschappijen terecht. De meeste patiënten in eenpersoonskamer hebben een aanvullende verzekering. Een supplementje meer of minder raakt hen niet in hun portemonnee, maar wel die van de verzekeraars. Dat die het beu zijn als melkkoe van de ziekenhuizen te dienen, is niet meer dan normaal.
Toch klinkt het verhaal van de verzekeraars paradoxaal. Nooit eerder lachte de markt hun zo toe. De alarmerende berichten over de onbetaalbaar wordende wettelijke ziekteverzekering zijn gratis reclame voor de sector. De Belgen onderschrijven steeds massaler een extra verzekering om hun gezondheidskosten vandaag en in de toekomst te kunnen betalen. Bijna een op de twee Belgen heeft een aanvullende ziekteverzekering op zak. En de grens lijkt nog niet bereikt.
De private verzekeraars poneren dat zij de ziekteverzekering goedkoper en beter kunnen financieren dan de sociale zekerheid. Maar die ambities maken ze alsnog niet waar. Integendeel. Bij de eerste tegenvaller reageren ze met forse premiestijgingen, weren ze de slechte risico's of houden ze het voor bekeken. De verzekeraars doen hun politieke medestanders daarmee geen cadeau. Ze tonen aan dat ook zij geen pasklare oplossing hebben om de essentie van het probleem, namelijk een exponentiële stijging van de gezondheidsuitgaven, op te vangen. Ze geven bovendien gratis munitie aan de tegenstrevers van een privatisering van de ziekteverzekering. En ze delven daarmee hun eigen graf.
Vooral de factuur van een ziekenhuisopname durft de pan uit te swingen. Ziekenhuizen springen steeds creatiever om met supplementen allerhande, en dat vooral voor eenpersoonskamers. Uit een onderzoek van de Christelijke Mutualiteiten blijkt dat de ziekenhuissupplementen tussen 1998 en 2002 met meer dan 37 procent stegen: van 213 naar 293 euro per opname. De ziekenhuizen pogen zo hun structurele onderfinanciering te compenseren.
Een groot deel van die kosten komt bij de verzekeringsmaatschappijen terecht. De meeste patiënten in eenpersoonskamer hebben een aanvullende verzekering. Een supplementje meer of minder raakt hen niet in hun portemonnee, maar wel die van de verzekeraars. Dat die het beu zijn als melkkoe van de ziekenhuizen te dienen, is niet meer dan normaal.
Toch klinkt het verhaal van de verzekeraars paradoxaal. Nooit eerder lachte de markt hun zo toe. De alarmerende berichten over de onbetaalbaar wordende wettelijke ziekteverzekering zijn gratis reclame voor de sector. De Belgen onderschrijven steeds massaler een extra verzekering om hun gezondheidskosten vandaag en in de toekomst te kunnen betalen. Bijna een op de twee Belgen heeft een aanvullende ziekteverzekering op zak. En de grens lijkt nog niet bereikt.
De private verzekeraars poneren dat zij de ziekteverzekering goedkoper en beter kunnen financieren dan de sociale zekerheid. Maar die ambities maken ze alsnog niet waar. Integendeel. Bij de eerste tegenvaller reageren ze met forse premiestijgingen, weren ze de slechte risico's of houden ze het voor bekeken. De verzekeraars doen hun politieke medestanders daarmee geen cadeau. Ze tonen aan dat ook zij geen pasklare oplossing hebben om de essentie van het probleem, namelijk een exponentiële stijging van de gezondheidsuitgaven, op te vangen. Ze geven bovendien gratis munitie aan de tegenstrevers van een privatisering van de ziekteverzekering. En ze delven daarmee hun eigen graf.
