Wanneer is iemand oud? Als hij naar het rusthuis moet, volgens zes op de tien Vlamingen. Toch neemt 15 procent van de ouderen zelf het initiatief om naar een rusthuis te gaan. Dat blijkt uit het nieuwe boek Families in beweging.
Een op de zes van de ouderen die in een rusthuis terechtkomen, kiest daar uit eigen beweging voor. 'Ze kiezen bewust voor het rusthuis om een zekere vereenzaming te doorbreken of om niet langer ongerust en bang alleen thuis te moeten zijn', klinkt het bij belangenorganisatie Infor-homes. als ouderen niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, geven ze de voorkeur aan een rusthuis boven wonen bij de kinderen of een ander familielid.
Het verlangen om zelfstandig te blijven en de vrees om een last voor hun omgeving te worden verklaren deze keuze. "Wie in een rusthuis verblijft, is niet meer afhankelijk van de kinderen en wint opnieuw een stuk van zijn zelfstandigheid", legt Marie-Pierre Delcour uit. Zij is directrice van Infor-homes, een organisatie die de belangen van ouderen in rusthuizen behartigt.
"Het zijn vooral vrouwen die zelf om advies komen vragen omdat zij langer leven. De meesten zijn ouder dan 80, een klein percentage is jonger dan 60. als de vraag van de oudere zelf komt is dat een garantie op succes", zegt Delcour.
Dochters of schoondochters
In 80 procent van de gevallen gaat de beslissing om naar het rusthuis te gaan eerder uit van de kinderen. Het zijn vooral de dochters of schoondochters die contact opnemen met het rusthuis om te informeren of er een plaats vrij is. "Slechts in 6 procent van de gevallen neemt de partner van de oudere contact op", zegt Delcour in haar artikel 'Kiezen voor het rusthuis: tussen verdriet en een nieuw begin'. "Het is belangrijk te benadrukken dat het meestal de dochters zijn die ouder wordende ouders opvangen. Zij nemen, ook vandaag nog, meestal de zorg voor de oudere op zich."
In de helft van de gevallen gaat de oudere rechtstreeks van zijn eigen woning naar het rusthuis. In de andere helft gaat het van het ziekenhuis of het revalidatiecentrum naar het rusthuis, en is er sprake van een crisis die tot opname in het rusthuis leidt. "Soms verzwijgen die mensen liever dat hun situatie verergert, totdat er een ongeval gebeurt.
Na het ongeval worden ze in het ziekenhuis opgenomen en dan hebben ze geen keuze meer. Bovendien moeten ze zo snel mogelijk het ziekenhuis weer verlaten. In allerijl wordt gekozen voor een rusthuis dat aangepast is aan de specifieke behoeften van de oudere. Die personen zullen nooit meer naar huis terugkeren. Soms wil de oudere niets van het rusthuis weten. In dergelijke gevallen gaat de familie gebukt onder een schuldgevoel."
De grote boosdoener voor het rusthuis is het taboe dat erop rust. "In de ogen van de mensen is het rusthuis nog altijd het crepeerhok, het gesticht", zegt Delcour. "Waarom zouden we geen intergenerationele dimensie creëren? In een rusthuis kan een kinderdagverblijf worden ondergebracht. Of er kan een huiswerkschool worden opgericht in de buurt." Toch is er meer luxe in de rusthuizen vandaag dan tien jaar geleden.
"De eisen van bewoners veranderen, meer bepaald op gebied van materieel comfort. Vroeger gingen de meeste mensen akkoord met een kamer voor twee of drie personen en bestonden er geen sanitaire privévoorzieningen. Dat is vandaag heel anders. De meeste families vragen een eenpersoonskamer met natuurlijk privésanitair. Door het toegenomen comfort, maar ook door meer gespecialiseerd personeel, dag- en nachtpermanentie en strengere veiligheidsnormen worden rusthuizen steeds duurder.
De beginprijs wordt daardoor hoger. onder de 1.000 of 1.100 euro kun je nergens terecht. De meeste pensioenen liggen een stuk lager dan die bedragen. De overheid zal in det toekomst meer voor haar rekening moeten nemen, en dat is een grote uitdaging." Info: Families in beweging. Een gezinsbeleid op maat? Editions Luc Pire, 319 p.
Het verlangen om zelfstandig te blijven en de vrees om een last voor hun omgeving te worden verklaren deze keuze. "Wie in een rusthuis verblijft, is niet meer afhankelijk van de kinderen en wint opnieuw een stuk van zijn zelfstandigheid", legt Marie-Pierre Delcour uit. Zij is directrice van Infor-homes, een organisatie die de belangen van ouderen in rusthuizen behartigt.
"Het zijn vooral vrouwen die zelf om advies komen vragen omdat zij langer leven. De meesten zijn ouder dan 80, een klein percentage is jonger dan 60. als de vraag van de oudere zelf komt is dat een garantie op succes", zegt Delcour.
Dochters of schoondochters
In 80 procent van de gevallen gaat de beslissing om naar het rusthuis te gaan eerder uit van de kinderen. Het zijn vooral de dochters of schoondochters die contact opnemen met het rusthuis om te informeren of er een plaats vrij is. "Slechts in 6 procent van de gevallen neemt de partner van de oudere contact op", zegt Delcour in haar artikel 'Kiezen voor het rusthuis: tussen verdriet en een nieuw begin'. "Het is belangrijk te benadrukken dat het meestal de dochters zijn die ouder wordende ouders opvangen. Zij nemen, ook vandaag nog, meestal de zorg voor de oudere op zich."
In de helft van de gevallen gaat de oudere rechtstreeks van zijn eigen woning naar het rusthuis. In de andere helft gaat het van het ziekenhuis of het revalidatiecentrum naar het rusthuis, en is er sprake van een crisis die tot opname in het rusthuis leidt. "Soms verzwijgen die mensen liever dat hun situatie verergert, totdat er een ongeval gebeurt.
Na het ongeval worden ze in het ziekenhuis opgenomen en dan hebben ze geen keuze meer. Bovendien moeten ze zo snel mogelijk het ziekenhuis weer verlaten. In allerijl wordt gekozen voor een rusthuis dat aangepast is aan de specifieke behoeften van de oudere. Die personen zullen nooit meer naar huis terugkeren. Soms wil de oudere niets van het rusthuis weten. In dergelijke gevallen gaat de familie gebukt onder een schuldgevoel."
De grote boosdoener voor het rusthuis is het taboe dat erop rust. "In de ogen van de mensen is het rusthuis nog altijd het crepeerhok, het gesticht", zegt Delcour. "Waarom zouden we geen intergenerationele dimensie creëren? In een rusthuis kan een kinderdagverblijf worden ondergebracht. Of er kan een huiswerkschool worden opgericht in de buurt." Toch is er meer luxe in de rusthuizen vandaag dan tien jaar geleden.
"De eisen van bewoners veranderen, meer bepaald op gebied van materieel comfort. Vroeger gingen de meeste mensen akkoord met een kamer voor twee of drie personen en bestonden er geen sanitaire privévoorzieningen. Dat is vandaag heel anders. De meeste families vragen een eenpersoonskamer met natuurlijk privésanitair. Door het toegenomen comfort, maar ook door meer gespecialiseerd personeel, dag- en nachtpermanentie en strengere veiligheidsnormen worden rusthuizen steeds duurder.
De beginprijs wordt daardoor hoger. onder de 1.000 of 1.100 euro kun je nergens terecht. De meeste pensioenen liggen een stuk lager dan die bedragen. De overheid zal in det toekomst meer voor haar rekening moeten nemen, en dat is een grote uitdaging." Info: Families in beweging. Een gezinsbeleid op maat? Editions Luc Pire, 319 p.
