De Universiteit Antwerpen stelt in haar recente onderzoek vast dat ouders met kinderen met een handicap meer dan gemiddeld problemen ondervinden in de kinderopvang. Bovendien blijken zowel mama als papa meer dan gemiddeld werkloos. Ze kiezen uitdrukkelijk om voor hun kind te zorgen of er is een samenhang met het sociaal-economische milieu. De Vlaamse overheid kan nu reeds via de goed uitgebouwde gehandicaptenzorg oplossingen bieden, maar de wachtlijsten en de te weinig flexibele regelgeving zijn belangrijke hinderpalen. Meer geld is noodzakelijk, maar dat alleen zal niet volstaan.
De conclusies van de onderzoekers van de UA lijken niet onlogisch, maar zijn ze daarom aanvaardbaar? Een handicap hebben of ouder zijn van een kind met een handicap mag niet bepalen of je minder of meer burger in deze samenleving kan zijn! Toch kan de Vlaamse overheid nu reeds via haar goed uitgebouwde zorgsector op het vastgestelde probleem ingrijpen. Twee conclusies dringen zich op voor het Vlaamse beleid.
Er zijn nog steeds (te) lange wachtlijsten in de Vlaamse gehandicaptenzorg, ook voor de opvang van kinderen met een handicap. Deze moeten weggewerkt worden. De sector staat verder klaar om bijkomende opvangplaatsen te realiseren, maar in de eerste plaats moeten de Vlaamse regering en minister Steven Vanackere (welzijn) voor de nodige budgetten zorgen.
Toch is het niet alleen een kwestie van budgetten. De voorzieningen moeten hun werking flexibel kunnen organiseren, zowel in de tijd als in de wijze waarop ze werken. Ze moeten kunnen inspelen op de specifieke vragen en concrete noden van de gezinnen. Flexibele opvang vergt echter een flexibele regelgeving. Deze is vandaag niet aanwezig. Hierdoor moeten gezinnen en mensen met een handicap hun zorgvraag te dikwijls aanpassen aan wat de voorziening kan en mag (!) bieden. Omgekeerd kan de voorziening zich niet voldoende richten op de specifieke ondersteuningsnood in het wonen, het familiale leven, de vrijetijd of de school, al dan niet buiten de gewone kantooruren en binnen of buiten de muren van de voorziening.
De Vlaamse gehandicaptenzorg wil graag verder helpen bij het oplossen van het probleem dat de Universiteit Antwerpen vaststelt. De overheid moet bijkomende opvangplaatsen creëren en ze moet de bestaande opvanginitiatieven meer ruimte te geven om hun dienstverlening creatief en gezinsgericht uit te bouwen. Dit vraagt ingrepen in de regelgeving en de subsidiëring.
Er zijn nog steeds (te) lange wachtlijsten in de Vlaamse gehandicaptenzorg, ook voor de opvang van kinderen met een handicap. Deze moeten weggewerkt worden. De sector staat verder klaar om bijkomende opvangplaatsen te realiseren, maar in de eerste plaats moeten de Vlaamse regering en minister Steven Vanackere (welzijn) voor de nodige budgetten zorgen.
Toch is het niet alleen een kwestie van budgetten. De voorzieningen moeten hun werking flexibel kunnen organiseren, zowel in de tijd als in de wijze waarop ze werken. Ze moeten kunnen inspelen op de specifieke vragen en concrete noden van de gezinnen. Flexibele opvang vergt echter een flexibele regelgeving. Deze is vandaag niet aanwezig. Hierdoor moeten gezinnen en mensen met een handicap hun zorgvraag te dikwijls aanpassen aan wat de voorziening kan en mag (!) bieden. Omgekeerd kan de voorziening zich niet voldoende richten op de specifieke ondersteuningsnood in het wonen, het familiale leven, de vrijetijd of de school, al dan niet buiten de gewone kantooruren en binnen of buiten de muren van de voorziening.
De Vlaamse gehandicaptenzorg wil graag verder helpen bij het oplossen van het probleem dat de Universiteit Antwerpen vaststelt. De overheid moet bijkomende opvangplaatsen creëren en ze moet de bestaande opvanginitiatieven meer ruimte te geven om hun dienstverlening creatief en gezinsgericht uit te bouwen. Dit vraagt ingrepen in de regelgeving en de subsidiëring.
