Een patiëntenstop in een huisartsenpraktijk ergens ten lande wordt in de media gegooid en lijkt een tekort aan huisartsen te typeren. Het echte verhaal is echter veel genuanceerder en gaat over de verbijsterende realiteit van een veel te groot aantal artsen.
Laat ons enkele gegevens bekijken:
· Uit recente cijfers van het riziv blijkt dat er momenteel ongeveer 11800 echt actieve huisartsen zijn. Dit zijn ongeveer even veel echt actieve huisartsen als in 1980. Toen werd dit een ernstige plethora genoemd.
· Nederland heeft voor 16 miljoen inwoners 8400 huisartsen.
Er is effectief een groeiend probleem van "instroom" in het beroep. De vergrijzende huisartsenpopulatie zal in de toekomst geconfronteerd worden met problemen om de wachtdienst correct te verzekeren. Oplossingen voor dit probleem zullen eerder moeten gezocht worden in het beter organiseren en structureren van de wachtdiensten en de wachtdienstregio's. Projecten met huisartsenwachtposten verdienen daarom zeker een extra steun.
De werkdruk voor huisartsen is niet overal gelijkmatig verdeeld. Overdreven bureaucratische reglementering bezorgt huisartsen vaak een extra werkdruk om administratieve taken (onbezoldigd) te verrichten. Tegelijk wordt het echte medische werk flink "weggezogen" uit de huisartsenpraktijken door de blijvende toename van specialistenplethora.
De gigantische productie en dure vorming van nieuwe specialisten gaat door. Ongebreideld, want onze universitaire ziekenhuizen hebben de assistenten in opleiding nodig als goedkope werkkrachten. Na hun opleiding komen deze specialisten vaak in van het ziekenhuis afhankelijke structuren terecht waar ze feitelijk 1stelijnswerk verrichten. Cijfers bewijzen dit: het aantal consulten bij huisarts daalt en dat bij specialisten stijgt. Deze manier van werken kost pakken geld aan onze maatschappij. Erger is dat patiënten via de dure technisch georiënteerde specialistische geneeskunde niet noodzakelijk de best gepaste zorgen krijgen.
Het huisartsenwerk moet dringend meer gewaardeerd (en correcter verloond) worden. Eveneens moet er meer aandacht zijn voor een correcte sociale bescherming van de huisartsen. Want zonder dringende maatregelen wordt huisartsgeneeskunde een wegkwijnend beroep.
Ook maakt het schrijnend gebrek aan echelonnering het beroep van huisarts minder aantrekkelijk, zodat de instroom in dit beroep ( ook al staan er plaatsen vacant ) zeer ondermaats is. Zonder echelonnering zal onze maatschappij uiteindelijk bereiken dat huisartsenzorg over 15 jaar een zeer kostbaar goed wordt en zelfs in sommige regio's onbestaand zal zijn.
Indien men tot een echte echelonnering wil komen dan zijn drastische financiële voordelen ivm terugbetaling van een consult aan de huisarts noodzakelijk om burgers te belonen die goede zorg willen en geen maatschappijgeld nodeloos consumeren. Op deze manier is gezondheidszorg voor iedereen toegankelijk en geen fictie. Een echte echelonnering kan dus niet wegblijven indien men toekomstgericht huisartsgeneeskunde wil blijven aanbieden aan de bevolking.
Een pleidooi om de numerus clausus af te schaffen is alleen een aanzwengeling van het bestaande nefaste systeem. numerus clausus dient niet afgeschaft te worden. Maar de verhouding van aantal afstuderende huisartsen en specialisten dient gerespecteerd te worden.
· Uit recente cijfers van het riziv blijkt dat er momenteel ongeveer 11800 echt actieve huisartsen zijn. Dit zijn ongeveer even veel echt actieve huisartsen als in 1980. Toen werd dit een ernstige plethora genoemd.
· Nederland heeft voor 16 miljoen inwoners 8400 huisartsen.
Er is effectief een groeiend probleem van "instroom" in het beroep. De vergrijzende huisartsenpopulatie zal in de toekomst geconfronteerd worden met problemen om de wachtdienst correct te verzekeren. Oplossingen voor dit probleem zullen eerder moeten gezocht worden in het beter organiseren en structureren van de wachtdiensten en de wachtdienstregio's. Projecten met huisartsenwachtposten verdienen daarom zeker een extra steun.
De werkdruk voor huisartsen is niet overal gelijkmatig verdeeld. Overdreven bureaucratische reglementering bezorgt huisartsen vaak een extra werkdruk om administratieve taken (onbezoldigd) te verrichten. Tegelijk wordt het echte medische werk flink "weggezogen" uit de huisartsenpraktijken door de blijvende toename van specialistenplethora.
De gigantische productie en dure vorming van nieuwe specialisten gaat door. Ongebreideld, want onze universitaire ziekenhuizen hebben de assistenten in opleiding nodig als goedkope werkkrachten. Na hun opleiding komen deze specialisten vaak in van het ziekenhuis afhankelijke structuren terecht waar ze feitelijk 1stelijnswerk verrichten. Cijfers bewijzen dit: het aantal consulten bij huisarts daalt en dat bij specialisten stijgt. Deze manier van werken kost pakken geld aan onze maatschappij. Erger is dat patiënten via de dure technisch georiënteerde specialistische geneeskunde niet noodzakelijk de best gepaste zorgen krijgen.
Het huisartsenwerk moet dringend meer gewaardeerd (en correcter verloond) worden. Eveneens moet er meer aandacht zijn voor een correcte sociale bescherming van de huisartsen. Want zonder dringende maatregelen wordt huisartsgeneeskunde een wegkwijnend beroep.
Ook maakt het schrijnend gebrek aan echelonnering het beroep van huisarts minder aantrekkelijk, zodat de instroom in dit beroep ( ook al staan er plaatsen vacant ) zeer ondermaats is. Zonder echelonnering zal onze maatschappij uiteindelijk bereiken dat huisartsenzorg over 15 jaar een zeer kostbaar goed wordt en zelfs in sommige regio's onbestaand zal zijn.
Indien men tot een echte echelonnering wil komen dan zijn drastische financiële voordelen ivm terugbetaling van een consult aan de huisarts noodzakelijk om burgers te belonen die goede zorg willen en geen maatschappijgeld nodeloos consumeren. Op deze manier is gezondheidszorg voor iedereen toegankelijk en geen fictie. Een echte echelonnering kan dus niet wegblijven indien men toekomstgericht huisartsgeneeskunde wil blijven aanbieden aan de bevolking.
Een pleidooi om de numerus clausus af te schaffen is alleen een aanzwengeling van het bestaande nefaste systeem. numerus clausus dient niet afgeschaft te worden. Maar de verhouding van aantal afstuderende huisartsen en specialisten dient gerespecteerd te worden.
