Een groep Vlaamse tandartsen die belangeloos op de Filipijnen werkte, riskeert een schorsing.
'Een paar dagen voor ons vertrek naar de Filipijnen schreef het Verbond der Vlaamse tandartsen ons dat er klachten waren', zegt Rik Claes van de tandartsenpraktijk Benedenti in Herentals. 'De persbelangstelling die we hebben gekregen, zou te veel een vorm van verdoken reclame zijn geweest. Medici mogen wettelijk immers geen reclame maken.'
'We zijn van mening dat we niet in de fout zijn gegaan. Er is wel een en ander over het project verschenen, maar die artikelen gingen vooral over wat we op de Filipijnen gingen doen, en niet over onze praktijk hier. Trouwens, we kregen de media pas over de vloer nadat de plaatselijke Rotary een actie op poten had gezet om het project te steunen.'
De tandarts ligt niet wakker van de klacht. 'We laten de instanties nu hun ding doen. als er werk wordt gemaakt van de klacht, dan is dat maar zo. Misschien is deze zaak een goede aanwijzing dat de regels rond zogezegd publiciteit voeren enigszins aan herziening toe zijn. Men baseert zich op een wetsartikel uit 1958 dat moest voorkomen dat kwakzalvers een plaatsje zouden veroveren. Een initiatief voor een goed doel is toch totaal iets anders. Ik zie er geen graten in, maar blijkbaar zijn er toch collega's die het er moeilijk mee hebben.'
Het verblijf op de Filipijnen heeft indruk gemaakt op de groep. 'We hebben met ons team en met lokale assistenten een paar duizend mensen kunnen helpen. Dat wil zeggen: doorwerken van zeven uur 'sochtends tot zeven uur 'savonds. De belangstelling was overweldigend, vooral nadat we er op televisie waren geweest. We hebben onder meer gewerkt in een sporthal met wel duizend mensen. Vullingen, prothesen of gewoon trekken: alle courante behandelingen deden we.'
Vooral de dankbaarheid van de lokale bevolking is de tandartsen bijgebleven. 'Toen we in een school kwamen op een plek waar nauwelijks elektriciteit is, werden we spontaan toegejuicht. Veel kinderen hadden nog nooit of nauwelijks een tandarts gezien. We hadden voor tienduizenden euro's materiaal bij. Dat is uiteraard allemaal ginder gebleven en het zal nuttig worden gebruikt.'
'We zijn van mening dat we niet in de fout zijn gegaan. Er is wel een en ander over het project verschenen, maar die artikelen gingen vooral over wat we op de Filipijnen gingen doen, en niet over onze praktijk hier. Trouwens, we kregen de media pas over de vloer nadat de plaatselijke Rotary een actie op poten had gezet om het project te steunen.'
De tandarts ligt niet wakker van de klacht. 'We laten de instanties nu hun ding doen. als er werk wordt gemaakt van de klacht, dan is dat maar zo. Misschien is deze zaak een goede aanwijzing dat de regels rond zogezegd publiciteit voeren enigszins aan herziening toe zijn. Men baseert zich op een wetsartikel uit 1958 dat moest voorkomen dat kwakzalvers een plaatsje zouden veroveren. Een initiatief voor een goed doel is toch totaal iets anders. Ik zie er geen graten in, maar blijkbaar zijn er toch collega's die het er moeilijk mee hebben.'
Het verblijf op de Filipijnen heeft indruk gemaakt op de groep. 'We hebben met ons team en met lokale assistenten een paar duizend mensen kunnen helpen. Dat wil zeggen: doorwerken van zeven uur 'sochtends tot zeven uur 'savonds. De belangstelling was overweldigend, vooral nadat we er op televisie waren geweest. We hebben onder meer gewerkt in een sporthal met wel duizend mensen. Vullingen, prothesen of gewoon trekken: alle courante behandelingen deden we.'
Volgens het verbond der tandartsen is de wet duidelijk overtreden
Voor Jean-Paul Michiels, voorzitter van het Verbond der Vlaamse Tandartsen, staat het vast dat de wet is overtreden. 'Wij vinden het Filipijnse initiatief lovenswaardig'', zegt Michiels, 'maar er zijn nog tandartsen die dingen doen voor het goede doel. De publiciteit, anders een neveneffect, is hier de hoofdrol gaan spelen, en via directe en indirecte reclame is aan klantenbinding gedaan. Dat kan wettelijk niet en we hebben de tandartsen daarop gewezen.'Vooral de dankbaarheid van de lokale bevolking is de tandartsen bijgebleven. 'Toen we in een school kwamen op een plek waar nauwelijks elektriciteit is, werden we spontaan toegejuicht. Veel kinderen hadden nog nooit of nauwelijks een tandarts gezien. We hadden voor tienduizenden euro's materiaal bij. Dat is uiteraard allemaal ginder gebleven en het zal nuttig worden gebruikt.'
