Bij vrouwen met een BMI van 29 of hoger die wel een normale cyclus hebben, loopt de kans op een spontane zwangerschap sterk terug. Dat schrijven onderzoekers van het AMC, VUmc en Erasmus MC in Human Reproduction.
Eerder was al bekend dat obesitas kan leiden tot anovulatie. Maar in dit onderzoek blijkt ook dat vrouwen met obesitas en een normale cyclus een verminderde kans op een spontane zwangerschap' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>zwangerschap hebben. Vanaf een bmi van 29 neemt de kans op zwangerschap met 4 procent af voor ieder punt dat de bmi omhoog gaat. Een vrouw met een BMI van 35 heeft 26 procent minder kans om zwanger te worden in vergelijking met vrouwen met een BMI tussen 21 en 29. Bij een BMI van 40 is de kans op een spontane zwangerschap 43 procent verlaagd ten opzichte van voornoemde referentiegroep.
Het onderzoek dat is uitgevoerd door Jan Willem van der Steeg, aios gynaecologie in het AMC, maakt deel uit van het Oriënterend Fertiliteitsonderzoek (OFO-project). Van der Steeg volgde in 24 Nederlandse ziekenhuizen ruim drieduizend subfertiele koppels met een kinderwens. Voorwaarde was dat de vrouw wel ovuleerde en minimaal één functionerende eileider had en dat de man semen van normale kwaliteit had. De koppels werden gevolgd tot een spontane zwangerschap optrad of zij begonnen met een vruchtbaarheidsbehandeling.
De onderzoekers denken dat het hormoon leptine een sleutelrol speelt in de verklaring van de verminderde zwangerschapskans. Vrouwen die door een genmutatie geen leptine maken, lijden aan extreme obesitas. Deze vrouwen hebben vaak ook een vruchtbaarheidsprobleem, omdat leptine de productie van andere steroïden, onder meer in de ovaria, beïnvloedt. Bij mensen met obesitas, maar zonder gendefect, is het leptinegehalte verhoogd. Dit zou mogelijk kunnen wijzen op een verminderde gevoeligheid voor het hormoon.
Van der Steeg vindt dat vrouwen met obesitas geïnformeerd moeten worden over hun verminderde zwangerschapskansen. De onderzoekers ontwikkelen een alternatief voor het bestaande model dat de zwangerschapskans voorspelt, dat tevens rekening houdt met de BMI. In de studie is niet onderzocht of de zwangerschapskansen weer toenemen als de vrouw afvalt. Dat zal een vervolgstudie met een afvalprogramma als interventie moeten uitwijzen.
Het onderzoek dat is uitgevoerd door Jan Willem van der Steeg, aios gynaecologie in het AMC, maakt deel uit van het Oriënterend Fertiliteitsonderzoek (OFO-project). Van der Steeg volgde in 24 Nederlandse ziekenhuizen ruim drieduizend subfertiele koppels met een kinderwens. Voorwaarde was dat de vrouw wel ovuleerde en minimaal één functionerende eileider had en dat de man semen van normale kwaliteit had. De koppels werden gevolgd tot een spontane zwangerschap optrad of zij begonnen met een vruchtbaarheidsbehandeling.
De onderzoekers denken dat het hormoon leptine een sleutelrol speelt in de verklaring van de verminderde zwangerschapskans. Vrouwen die door een genmutatie geen leptine maken, lijden aan extreme obesitas. Deze vrouwen hebben vaak ook een vruchtbaarheidsprobleem, omdat leptine de productie van andere steroïden, onder meer in de ovaria, beïnvloedt. Bij mensen met obesitas, maar zonder gendefect, is het leptinegehalte verhoogd. Dit zou mogelijk kunnen wijzen op een verminderde gevoeligheid voor het hormoon.
Van der Steeg vindt dat vrouwen met obesitas geïnformeerd moeten worden over hun verminderde zwangerschapskansen. De onderzoekers ontwikkelen een alternatief voor het bestaande model dat de zwangerschapskans voorspelt, dat tevens rekening houdt met de BMI. In de studie is niet onderzocht of de zwangerschapskansen weer toenemen als de vrouw afvalt. Dat zal een vervolgstudie met een afvalprogramma als interventie moeten uitwijzen.
