De Orde der Geneesheren is er niet happig op dat huisartsen telefonisch advies verstrekken. De Orde wijst erop dat artsen de strafrechtelijke, civielrechtelijke en tuchtrechtelijke verantwoordelijkheid dragen voor hun telefonisch advies. Dat schrijft het medische weekblad de Huisarts.
Nogal wat mensen hebben de gewoonte hun arts' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>huisarts even op te bellen om de uitslag van een bloed- of ander onderzoek te kennen. De Orde der Geneesheren is echter terughoudend over de mogelijkheid van de huisarts om op die manier telefonisch advies te verstrekken. Dat blijkt uit het antwoord van de Orde op de vraag van een advocaat. Een bericht in het medische weekblad de Huisarts.
Een medisch advies langs telefonische weg vereist grote voorzichtigheid. In een notendop vat dat samen wat de Nationale Raad van de Orde der Geneesheren hierover vindt. “Een medisch advies veronderstelt in de regel, ter vermijding van risico’s voor de patiënt, een voorafgaand medisch onderzoek, wat telefonisch uitgesloten is. Derhalve is de omschrijving ‘zonder dat het nodig is dat hij op dat ogenblik lichamelijk onderzocht wordt’ zeer omzichtig te beoordelen”, meent de Orde.
Een telefonisch advies voor een patiënt die niet tot de vaste patiënten behoort, is volgens de Orde helemaal uit den boze. Maar zelfs bij een zeer goed gekende patiënt moet de (huis)arts steeds op zijn hoede blijven. “Ook bij telefonische adviezen draagt de adviesverlenende arts strafrechterlijkje, civielrechterlijke en tuchtrechterlijke verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid van de gevolgen van iedere, ook een lichte, fout”, waarschuwt de Orde.
In het antwoord op de advocaat wijst de Orde erop dat het riziv ook geen ereloon voor een telefonisch medisch advies voorziet. Er bestaat wel een honorarium voor een ‘advies’.
Al in een advies uit 2000 stipuleert de Nationale Raad trouwens: “Een geneeskundige raadpleging vergt een ondervraging en een klinisch onderzoek door de arts. Medische raadpleging via het internet is in strijd met deze principes.” Zelfs wanneer onder telegeneeskunde verstaan wordt dat twee artsen met elkaar van op afstand communiceren over een patiënt blijft de Orde terughoudend. “In die gevallen mag de geraadpleegde arts slechts een beperkte mening geven,” aldus de Huisarts.
Een medisch advies langs telefonische weg vereist grote voorzichtigheid. In een notendop vat dat samen wat de Nationale Raad van de Orde der Geneesheren hierover vindt. “Een medisch advies veronderstelt in de regel, ter vermijding van risico’s voor de patiënt, een voorafgaand medisch onderzoek, wat telefonisch uitgesloten is. Derhalve is de omschrijving ‘zonder dat het nodig is dat hij op dat ogenblik lichamelijk onderzocht wordt’ zeer omzichtig te beoordelen”, meent de Orde.
Een telefonisch advies voor een patiënt die niet tot de vaste patiënten behoort, is volgens de Orde helemaal uit den boze. Maar zelfs bij een zeer goed gekende patiënt moet de (huis)arts steeds op zijn hoede blijven. “Ook bij telefonische adviezen draagt de adviesverlenende arts strafrechterlijkje, civielrechterlijke en tuchtrechterlijke verantwoordelijkheid en aansprakelijkheid van de gevolgen van iedere, ook een lichte, fout”, waarschuwt de Orde.
In het antwoord op de advocaat wijst de Orde erop dat het riziv ook geen ereloon voor een telefonisch medisch advies voorziet. Er bestaat wel een honorarium voor een ‘advies’.
Al in een advies uit 2000 stipuleert de Nationale Raad trouwens: “Een geneeskundige raadpleging vergt een ondervraging en een klinisch onderzoek door de arts. Medische raadpleging via het internet is in strijd met deze principes.” Zelfs wanneer onder telegeneeskunde verstaan wordt dat twee artsen met elkaar van op afstand communiceren over een patiënt blijft de Orde terughoudend. “In die gevallen mag de geraadpleegde arts slechts een beperkte mening geven,” aldus de Huisarts.
