De artsenvakbond BVAS vindt het niet kunnen dat artsen zwaar worden veroordeeld voor het maken van een foute diagnose.
Onlangs werden twee artsen (een kinderarts in opleiding en een huisarts stagemeester) op korte tijd veroordeeld tot een gevangenisstraf van één jaar met opschorting van straf voor diagnosefouten die met moord worden geassimileerd.
Wij zijn uiteraard bedroefd om het wrede verlies voor deze families aan wie wij onze sympathie en steun wensen te betuigen. Er is geen enkele reden opdat artsen immuun zouden worden verklaard voor beroepsfouten, maar voor het beroep is het onaanvaardbaar dat collega's zo zwaar worden veroordeeld voor fouten die niet alleen onopzettelijk zijn, maar die ondanks alle voorzorgen ook kunnen voorkomen bij artsen die blijk geven van het hoogste professioneel bewustzijn.
Men dient immers te weten dat een geneeskundige diagnose bijna altijd op waarschijnlijkheden berust en dus twijfel kan bevatten. Alle artsen zeggen dat zij blootgesteld worden aan een dergelijk avontuur en dat zelfs de grootste waakzaamheid ze er niet tegen beschermt.
De gevolgen van dergelijke oordelen zouden ernstig kunnen blijken voor de maatschappij. Eerst en vooral omdat de studenten de specialismen met een hoog risicogehalte zouden gaan vermijden en wie weet misschien zelfs elk geneeskundig beroep. Vervolgens omdat de artsen een steeds meer verdedigende geneeskunde zouden toepassen en zich laten omringen door, meestal nutteloze, onderzoeken en door het opstellen van dossiers waarvan de doelgerichtheid niet meer een werktuig ten dienste van de patiënten zou zijn, maar een middel om zich tegen eventuele processen te verdedigen.
De geneeskunde is een beroep met een hoog risicogehalte op fouten hetgeen een hoog bevoegdheidsniveau vereist dat, na lange studies die zware offers vereisen, wordt bestraft. Het vereist tevens een hoog aandachtsniveau, een grote beschikbaarheid en talrijke werkuren.
De artsen eisen geen onbegrensde erkenning, maar wensen niet onophoudelijk het onderwerp te vormen van onterechte aanvallen, zelfs in het geval van therapeutische ongevallen.
Het is duidelijk dat een verbetenheid tegen het medisch korps gevolgen zou hebben en dat de maatschappij op termijn gevaar loopt de geneeskunde te krijgen dat zij verdient.
Wij zijn uiteraard bedroefd om het wrede verlies voor deze families aan wie wij onze sympathie en steun wensen te betuigen. Er is geen enkele reden opdat artsen immuun zouden worden verklaard voor beroepsfouten, maar voor het beroep is het onaanvaardbaar dat collega's zo zwaar worden veroordeeld voor fouten die niet alleen onopzettelijk zijn, maar die ondanks alle voorzorgen ook kunnen voorkomen bij artsen die blijk geven van het hoogste professioneel bewustzijn.
Men dient immers te weten dat een geneeskundige diagnose bijna altijd op waarschijnlijkheden berust en dus twijfel kan bevatten. Alle artsen zeggen dat zij blootgesteld worden aan een dergelijk avontuur en dat zelfs de grootste waakzaamheid ze er niet tegen beschermt.
De gevolgen van dergelijke oordelen zouden ernstig kunnen blijken voor de maatschappij. Eerst en vooral omdat de studenten de specialismen met een hoog risicogehalte zouden gaan vermijden en wie weet misschien zelfs elk geneeskundig beroep. Vervolgens omdat de artsen een steeds meer verdedigende geneeskunde zouden toepassen en zich laten omringen door, meestal nutteloze, onderzoeken en door het opstellen van dossiers waarvan de doelgerichtheid niet meer een werktuig ten dienste van de patiënten zou zijn, maar een middel om zich tegen eventuele processen te verdedigen.
De geneeskunde is een beroep met een hoog risicogehalte op fouten hetgeen een hoog bevoegdheidsniveau vereist dat, na lange studies die zware offers vereisen, wordt bestraft. Het vereist tevens een hoog aandachtsniveau, een grote beschikbaarheid en talrijke werkuren.
De artsen eisen geen onbegrensde erkenning, maar wensen niet onophoudelijk het onderwerp te vormen van onterechte aanvallen, zelfs in het geval van therapeutische ongevallen.
Het is duidelijk dat een verbetenheid tegen het medisch korps gevolgen zou hebben en dat de maatschappij op termijn gevaar loopt de geneeskunde te krijgen dat zij verdient.
