Jaarlijks komen er 24.000 patiënten het UZA binnen via de spoedafdeling. Dat gebeurt niet op afspraak zoals op andere afdelingen, wat deze dienst juist zo uniek maakt. Op het moment dat we er langsgingen, heerste er een relatieve rust. "Laat je niet misleiden, die rust kan van het ene moment op het andere in een echte crisissfeer omslaan", zegt dokter Luc Beaucourt.
Van die 24.000 patiënten die in het ziekenhuis binnenkomen via de spoedafdeling, wordt ongeveer 38% ook effectief opgenomen. "Mensen komen soms nog te snel naar ons , ondanks de beperkende maatregelen die door de overheid al werden genomen. Jaarlijks stijgt het aantal inschrijvingen hier nog met vier tot vijf procent", weet dokter Beaucourt. "We zijn misschien wel het buitenbeentje van het ziekenhuis. Soms worden we bestempeld als lastposten, omdat we al eens afsprakenschema's durven overhoop gooien. Maar dringende gevallen gaan nu eenmaal voor."
"Eens spoed, altijd spoed" Het UZA blaast dit jaar dertig kaarsjes uit en opmerkelijk daarbij is dat een groot aantal verpleegkundigen die destijds op de spoedafdeling begonnen, er ook nu nog altijd werkt. "Het verloop onder de medewerkers is inderdaad zeer klein. Blijkbaar zijn spoedverpleegkundigen een speciaal ras", lacht Beaucourt. "Eens spoed, altijd spoed. Maar waarom dat zo is, moet je hun zelf maar vragen."
"Je weet nooit wat er je te wachten staat en dat maakt het zo boeiend", zegt verpleegkundige Davy Crols. "Ik ben begonnen op Intensieve Zorgen en deed daar heel wat ervaring op. Na vier jaar heb ik zelf gevraagd om naar de 'Spoed' te mogen komen. Het is een afwisselende job. Als het aan mij ligt, blijf ik hier nog lang."
Unieke kansen
De 39-jarige Gunter Thijs is na een aantal omzwervingen in binnen- en buitenland ook op de spoedafdeling beland. "Hier moet je een echte teamspeler zijn. We werken met een grote groep en toch loopt altijd alles gesmeerd. Gunter woont in Hechtel, wat betekent dat hij dagelijks 150 kilometer moet rijden. "Dat valt best mee, je hebt dan de tijd om op weg naar huis alles los te laten. Bovendien is tijd relatief. Ik heb ook al in Mexico-Stad gewerkt en dan leer je wel relativeren."
De kansen die werknemers in het UZA krijgen, zijn voor Gunter een belangrijke reden om er te blijven. "Niet alleen de vele opleidingen en bijscholingen, ook de buitenlandse missies spreken me aan. Ik heb er al mogen van proeven met het team van dokter Beaucourt. Als je in zo een rampgebied komt, sta je al snel weer netjes weer met je voetjes op de grond."
Voldoening
Ambulancier Géry Jacob mocht nog niet mee op buitenlandse missie, maar hij droomt er wel van. "Mensen helpen, daar doe ik het voor. Of het nu gaat om een repatriëring of een langere opdracht, ik ben er klaar voor. Géry is ook een van die mensen die van hun passie hun beroep maakten. 'Ik ben al 22 jaar ambulancier. Eerst als vrijwilliger en nu verdien ik er mijn kost mee." Wat zijn de moeilijkste momenten geweest? "Alles waar kinderen bij betrokken zijn. Dat went nooit. Gelukkig lopen er veel luisterende oren rond op de 'Spoed'. Helpen om het leven van iemand te redden, dat geeft altijd opnieuw een geweldige voldoening."
BinnensteBuiten
Dit artikel kadert in de reeks BinnensteBuiten die van 26 tot 31 januari loopt op de regiopagina's van de Gazet van Antwerpen. Een journalist van de krant streek een week neer in het UZA en tekende er verhalen op van medewerkers en patiënten. Elke dag leest u op onze site één verhaal.
