Een tekort aan huisartsen in een groot aantal Belgische gemeenten en toch een ingangsexamen. Een paradox. Of toch niet? Prof. Jan De Maeseneer pleit in een opiniestuk dat te lezen staat op de website van het medisch weekblad de Huisarts voor een globaal plan om de huisartsgeneeskunde in ons land te redden. Hij houdt daarin onder meer een pleidooi voor betere randvoorwaarden en voor de afschaffing van de huidige overlegstructuren.
Er zijn meer dan voldoende studenten geneeskunde. Het toegangsexamen was zelden zo populair als deze zomer. En toch ontstaat er stilaan een tekort aan huisartsen. Niet omdat er te weinig artsen afstuderen. Wel omdat te weinig afstuderende artsen ervoor kiezen huisarts te worden. In een opiniebijdrage, die vandaag te lezen is op de website van het medisch weekblad de huisarts, pleit Prof. Dr. Jan De Maeseneer (vakgroep huisartsgeneeskunde universiteit Gent) voor een globaal plan om de huisartsgeneeskunde uit het slop te halen.
Een eerste noodzakelijke stap is de bepaling van de plaats van de huisarts in de zorg. Voor De Maeseneer is dat duidelijk een rol als eerste aanspreekpunt voor de patiënt. Dat kan enkel door de patiënt te laten inschrijven bij een huisarts. Een stapje verder dus dan het Globaal Medisch dossier dat vandaag al bestaat. Internationaal onderzoek maakt duidelijk dat landen met een sterke huisarts staan voor een sterke eerstelijnsgezondheidszorg, toegankelijke, kwaliteitsvolle én kosteneffectieve zorg. Een goed toegankelijke huisartsgeneeskunde draagt ook bij aan de “sociale cohesie” in de samenleving.
Wil men dit bereiken dan moet de huisarts hiervoor financieel beloond worden. De Maeseneer ziet geen enkele reden om een huisarts minder te vergoeden dan een specialist. Hij verwijst naar Noorwegen waar een huisarts hetzelfde verdient als een hartspecialist. Wat heb je immers aan een goed uitgeruste dienst hartchirurgie als de patiënt met een dreigend hartinfarct op de eerste lijn niet tijdig door de huisarts wordt herkend en doorgestuurde naar de tweede of de derde lijn?
Uit een enquête die de vakgroep huisartsgeneeskunde van de Universiteit Gent onlangs hield bij huisartsen in de leeftijdscategorie van 30 tot 39 jaar blijkt 83% te vinden voor een verplichte inschrijving van de patiënt in een huisartsenpraktijk. 70% vindt dat de patiënt slechts na verwijzing door de huisarts naar de specialist kan gaan (echte echelonnering dus) en iets meer dan de helft van de solowerkende huisartsen wenst over te schakelen op een duo- of groepspraktijk (57%).
De Maeseneer vindt verder dat er dringend werk gemaakt moet worden van de opleiding praktijkassistent. Die wordt momenteel afgeblokt door zowel de syndicaten van de verpleegkundigen (“Wij kunnen alles zelf aan.”) als door het grootste artsensyndicaat. In de ogen van de Gentse professor een vorm van corporatisme die een hypotheek legt op de toekomst van de huisartsgeneeskunde. Eenzelfde fenomeen stelt hij vast binnen het huidige overlegmodel tussen artsensyndicaten en ziekenfondsen (medicomut). Ook daar moet het algemeen belang volgens hem wijken voor persoonlijke belangen. De Maeseneer oppert dan ook de idee om het overlegmodel zoals het vandaag bestaat zo snel mogelijk te begraven.
Een eerste noodzakelijke stap is de bepaling van de plaats van de huisarts in de zorg. Voor De Maeseneer is dat duidelijk een rol als eerste aanspreekpunt voor de patiënt. Dat kan enkel door de patiënt te laten inschrijven bij een huisarts. Een stapje verder dus dan het Globaal Medisch dossier dat vandaag al bestaat. Internationaal onderzoek maakt duidelijk dat landen met een sterke huisarts staan voor een sterke eerstelijnsgezondheidszorg, toegankelijke, kwaliteitsvolle én kosteneffectieve zorg. Een goed toegankelijke huisartsgeneeskunde draagt ook bij aan de “sociale cohesie” in de samenleving.
Wil men dit bereiken dan moet de huisarts hiervoor financieel beloond worden. De Maeseneer ziet geen enkele reden om een huisarts minder te vergoeden dan een specialist. Hij verwijst naar Noorwegen waar een huisarts hetzelfde verdient als een hartspecialist. Wat heb je immers aan een goed uitgeruste dienst hartchirurgie als de patiënt met een dreigend hartinfarct op de eerste lijn niet tijdig door de huisarts wordt herkend en doorgestuurde naar de tweede of de derde lijn?
Uit een enquête die de vakgroep huisartsgeneeskunde van de Universiteit Gent onlangs hield bij huisartsen in de leeftijdscategorie van 30 tot 39 jaar blijkt 83% te vinden voor een verplichte inschrijving van de patiënt in een huisartsenpraktijk. 70% vindt dat de patiënt slechts na verwijzing door de huisarts naar de specialist kan gaan (echte echelonnering dus) en iets meer dan de helft van de solowerkende huisartsen wenst over te schakelen op een duo- of groepspraktijk (57%).
De Maeseneer vindt verder dat er dringend werk gemaakt moet worden van de opleiding praktijkassistent. Die wordt momenteel afgeblokt door zowel de syndicaten van de verpleegkundigen (“Wij kunnen alles zelf aan.”) als door het grootste artsensyndicaat. In de ogen van de Gentse professor een vorm van corporatisme die een hypotheek legt op de toekomst van de huisartsgeneeskunde. Eenzelfde fenomeen stelt hij vast binnen het huidige overlegmodel tussen artsensyndicaten en ziekenfondsen (medicomut). Ook daar moet het algemeen belang volgens hem wijken voor persoonlijke belangen. De Maeseneer oppert dan ook de idee om het overlegmodel zoals het vandaag bestaat zo snel mogelijk te begraven.
