Bvas-voorzitter en secretaris-generaal van het VBS Marc Moens is in de Specialisten/les Spécialistes onaangenaam verrast door het hoge aantal artsen dat door ziekenhuisdirecties onder druk wordt gezet.
“Interessant ware geweest om ook te vragen of de artsen' style='color:#00896e;border-bottom:1px dotted #00896e;'>artsen weerstaan aan de directies. De Medische Raad neemt hierbij een extreem belangrijke positie in. Het is essentieel en een ethisch-deontologische taak van de raad om niet toe te geven aan de druk. Ook de Orde van de Geneesheren aanvaardt dit niet”, aldus Moens.
Indien een ziekenhuis een nieuwe arts aanwerft, vindt de artsenleider het logisch dat men ook nieuwe patiënten wil aantrekken. “Maar dat kan natuurlijk niet via een contractuele clausule waarin staat dat er dan duizend extra prestaties X en tweeduizend extra prestaties Y moeten gegenereerd worden. Dat gebeurde enkele jaren geleden nochtans wel in het Mechelse Dodoensziekenhuis (zie kader).”
Gezondheidsrisico’s
Uiteraard, en zoals de enquête ook aangeeft, wordt meestal subtieler druk uitgeoefend. Doorgaans staat er niets op papier. Moens in de Specialisten/les Spécialistes: “Ook dan is het aan de Medische Raad om een gezonde mentaliteit en attitude te creëren en te waken over de onafhankelijkheid van de artsen ten opzichte van de raad van beheer.”
Voor de communautaire kloof heeft Moens een verklaring: de meerderheid van de Waalse ziekenhuizen wordt beheerd door intercommunales waarin heel wat socialistische bewindslieden zetelen. Moens: “supplementen vragen, vinden ze natuurlijk asociaal. Maar als het budget Financiële Middelen niet volstaat en het ziekenhuis wil investeren om concurrentieel te blijven dan is het geen probleem om de productie maar wat aan te zwengelen. Liever dat dan de patiënt meer te laten betalen –daar is de grens trouwens bereikt. Artsen ‘verzoeken’ om meer prestaties te leveren en op die manier investeringen indirect afwentelen op de maatschappij is echter onaanvaardbaar en eerder frauduleus.”
Moens wijst ook op de iatrogene gezondheidsrisico’s die medische overconsumptie kan meebrengen.
Weinig op papier
Het gebeurt eerder zelden dat ziekenhuisbeheerders via een contractuele clausule artsen aansporen om extra prestaties te leveren. Een van de weinige bekende gevallen dateert uit 2004. Toen raakte bekend dat de artsen van het Mechelse Dodoensziekenhuis –onder beheer van het UZ Brussel- in 2005 en 2006 telkens 1,4 miljoen euro extra omzet moesten realiseren ten opzichte van 2004. Dat stond toen zwart op wit in een uitgelekt ‘reglement tot centrale inning’. Het ging erg ver: artsen die de omzetstijging niet haalden, werden ‘bestraft’ met een extra heffing op hun erelonen ten belope van de niet-gerealiseerde opbrengsten.
Indien een ziekenhuis een nieuwe arts aanwerft, vindt de artsenleider het logisch dat men ook nieuwe patiënten wil aantrekken. “Maar dat kan natuurlijk niet via een contractuele clausule waarin staat dat er dan duizend extra prestaties X en tweeduizend extra prestaties Y moeten gegenereerd worden. Dat gebeurde enkele jaren geleden nochtans wel in het Mechelse Dodoensziekenhuis (zie kader).”
Gezondheidsrisico’s
Uiteraard, en zoals de enquête ook aangeeft, wordt meestal subtieler druk uitgeoefend. Doorgaans staat er niets op papier. Moens in de Specialisten/les Spécialistes: “Ook dan is het aan de Medische Raad om een gezonde mentaliteit en attitude te creëren en te waken over de onafhankelijkheid van de artsen ten opzichte van de raad van beheer.”
Voor de communautaire kloof heeft Moens een verklaring: de meerderheid van de Waalse ziekenhuizen wordt beheerd door intercommunales waarin heel wat socialistische bewindslieden zetelen. Moens: “supplementen vragen, vinden ze natuurlijk asociaal. Maar als het budget Financiële Middelen niet volstaat en het ziekenhuis wil investeren om concurrentieel te blijven dan is het geen probleem om de productie maar wat aan te zwengelen. Liever dat dan de patiënt meer te laten betalen –daar is de grens trouwens bereikt. Artsen ‘verzoeken’ om meer prestaties te leveren en op die manier investeringen indirect afwentelen op de maatschappij is echter onaanvaardbaar en eerder frauduleus.”
Moens wijst ook op de iatrogene gezondheidsrisico’s die medische overconsumptie kan meebrengen.
Weinig op papier
Het gebeurt eerder zelden dat ziekenhuisbeheerders via een contractuele clausule artsen aansporen om extra prestaties te leveren. Een van de weinige bekende gevallen dateert uit 2004. Toen raakte bekend dat de artsen van het Mechelse Dodoensziekenhuis –onder beheer van het UZ Brussel- in 2005 en 2006 telkens 1,4 miljoen euro extra omzet moesten realiseren ten opzichte van 2004. Dat stond toen zwart op wit in een uitgelekt ‘reglement tot centrale inning’. Het ging erg ver: artsen die de omzetstijging niet haalden, werden ‘bestraft’ met een extra heffing op hun erelonen ten belope van de niet-gerealiseerde opbrengsten.
