In België bestaat er nog geen systeem dat de kwaliteit in ziekenhuizen op een systematische wijze beoordeelt. Vele andere Europese landen gebruiken een accrediteringsprogramma om de kwaliteit van zorg in de ziekenhuizen op te volgen en te verbeteren. Het Federaal Kenniscentrum voor de Gezondheidszorg (KCE) peilde samen met Eurogroup Consulting naar de haalbaarheid van en de voorwaarden voor een performant accrediteringssysteem in België.
Er bestaan verschillende methodes om via een externe evaluatie de kwaliteit in ziekenhuizen te beoordelen, zoals de ISO certificatie en de accreditering. Het KCE bekeek en vergeleek diverse accrediteringsprogramma’s in 14 Europese landen. Uit evaluaties blijkt dat het in de ziekenhuizen een dynamiek van kwaliteitsverbetering op gang brengt, waarbij men bvb streeft naar de vermindering van wachttijden en ziekenhuisinfecties. Het is voorlopig nog niet bewezen dat ziekenhuisaccreditering ook de patiëntenuitkomsten verbetert.
In België zijn er al enkele initiatieven tot kwaliteitsverbetering genomen, maar het gaat om eerder losstaande, individuele projecten. Een globale visie en aanpak ontbreken voorlopig nog.
Het KCE rapport formuleert een aantal voorwaarden die moeten worden vervuld om tot een succesvol Belgisch accrediteringsprogramma te komen. Zo moeten de doelstellingen duidelijk worden gedefinieerd en vertaald naar meetbare indicatoren. De functies en verantwoordelijkheden van de verschillende betrokken partijen (ziekenhuizen, overheid,…) moeten worden bepaald. Daarnaast is de uniformisering van de bestaande systemen voor de meting van de kwaliteit een must. Men moet ook nagaan welke aanpassingen aan de bestaande wetgeving rond kwaliteitszorg in ziekenhuizen nodig zijn. Tenslotte moet een schatting worden gemaakt van de inspanningen en kosten voor elk ziekenhuis, vermits de invoering van een accrediteringsprogramma met belangrijke investeringen gepaard gaat.
Of een officieel accrediteringsprogramma nu daadwerkelijk wordt opgezet, is een politieke beslissing. Als men zou beslissen om zo’n programma te implementeren kan dit rapport daarbij een nuttige leidraad vormen. Er dient bepaald op welk niveau (federaal of regionaal) een accrediteringsprogramma best wordt georganiseerd. Zo zorgt men voor meer efficiëntie en vermijdt men bevoegdheidsconflicten.
In België zijn er al enkele initiatieven tot kwaliteitsverbetering genomen, maar het gaat om eerder losstaande, individuele projecten. Een globale visie en aanpak ontbreken voorlopig nog.
Het KCE rapport formuleert een aantal voorwaarden die moeten worden vervuld om tot een succesvol Belgisch accrediteringsprogramma te komen. Zo moeten de doelstellingen duidelijk worden gedefinieerd en vertaald naar meetbare indicatoren. De functies en verantwoordelijkheden van de verschillende betrokken partijen (ziekenhuizen, overheid,…) moeten worden bepaald. Daarnaast is de uniformisering van de bestaande systemen voor de meting van de kwaliteit een must. Men moet ook nagaan welke aanpassingen aan de bestaande wetgeving rond kwaliteitszorg in ziekenhuizen nodig zijn. Tenslotte moet een schatting worden gemaakt van de inspanningen en kosten voor elk ziekenhuis, vermits de invoering van een accrediteringsprogramma met belangrijke investeringen gepaard gaat.
Of een officieel accrediteringsprogramma nu daadwerkelijk wordt opgezet, is een politieke beslissing. Als men zou beslissen om zo’n programma te implementeren kan dit rapport daarbij een nuttige leidraad vormen. Er dient bepaald op welk niveau (federaal of regionaal) een accrediteringsprogramma best wordt georganiseerd. Zo zorgt men voor meer efficiëntie en vermijdt men bevoegdheidsconflicten.
