Bijna driekwart van mensen die suïcide plegen, heeft van tevoren hulp gezocht bij de huisarts of GGZ. Dat blijkt uit onderzoek van het UMC Groningen, naar de voorgeschiedenis van 98 mensen uit de provincies Groningen, Friesland en Drenthe, die zichzelf van het leven beroofden. De onderzoekers stuurden tien weken na de suïcide een vragenlijst naar de nabestaanden, waarin ze vroegen naar de voorgeschiedenis en eerdere suïcidepogingen. Psychiaters hebben deze antwoorden vervolgens geanalyseerd en in vier klasses ingedeeld.
Hulp
Veertig procent van de mensen die suïcide pleegden, vielen in klasse I: dit gaat om mensen met recidiverende, internaliserende problematiek, waarvoor hulp wordt gezocht bij de huisarts en de ggz. 34 procent valt in klasse II. Dit waren personen met chronische, externaliserende problematiek. Er is dan sprake van een breed scala aan psychiatrische problemen. Daarnaast hebben deze patiënten eerder suïcidaal gedrag vertoond naar aanleiding van psychiatrische problemen en bij stress als gevolg van boosheid en teleurstellingen.
Voor een kleinere groep, 20 procent, geldt dat deze mensen wel suïcideplannen hadden, maar hierover met niemand hadden gesproken. De noodzaak om zelf hulp te zoeken bestond ook (nog) niet. De kans dat de suïcide onverwacht kwam, is ruim 2.5 maal groter dan in klasse I en II.
Van de overleden mensen in klasse IV geldt dat de nabestaanden helemaal niets wisten over zijn/haar psychische toestand. relaties met psychische problemen en suïcidaal gedrag in de voorgeschiedenis waren afwezig. De kans dat een klasse IV suïcide onverwacht kwam, is acht maal groter dan klasse I en II.
preventie
Volgens de onderzoekers vormen de resultaten een voorzichtige, empirische onderbouwing van de klinische observatie dat er verschillende klassen suïcidanten zijn te onderscheiden. Dit betekent dat behandelaars zich bij de preventieve maatregelen ook kunnen richten op de specifieke kenmerken van personen met suïcidaal gedrag. Ze verwijzen daarbij naar de nieuwe richtlijn voor suïcidaal gedrag.
Veertig procent van de mensen die suïcide pleegden, vielen in klasse I: dit gaat om mensen met recidiverende, internaliserende problematiek, waarvoor hulp wordt gezocht bij de huisarts en de ggz. 34 procent valt in klasse II. Dit waren personen met chronische, externaliserende problematiek. Er is dan sprake van een breed scala aan psychiatrische problemen. Daarnaast hebben deze patiënten eerder suïcidaal gedrag vertoond naar aanleiding van psychiatrische problemen en bij stress als gevolg van boosheid en teleurstellingen.
Voor een kleinere groep, 20 procent, geldt dat deze mensen wel suïcideplannen hadden, maar hierover met niemand hadden gesproken. De noodzaak om zelf hulp te zoeken bestond ook (nog) niet. De kans dat de suïcide onverwacht kwam, is ruim 2.5 maal groter dan in klasse I en II.
Van de overleden mensen in klasse IV geldt dat de nabestaanden helemaal niets wisten over zijn/haar psychische toestand. relaties met psychische problemen en suïcidaal gedrag in de voorgeschiedenis waren afwezig. De kans dat een klasse IV suïcide onverwacht kwam, is acht maal groter dan klasse I en II.
preventie
Volgens de onderzoekers vormen de resultaten een voorzichtige, empirische onderbouwing van de klinische observatie dat er verschillende klassen suïcidanten zijn te onderscheiden. Dit betekent dat behandelaars zich bij de preventieve maatregelen ook kunnen richten op de specifieke kenmerken van personen met suïcidaal gedrag. Ze verwijzen daarbij naar de nieuwe richtlijn voor suïcidaal gedrag.
