K.U.Leuven onderzoekers rapporteren in Nature Chemical Biology de ontwikkeling van de ledgins, een nieuwe klasse van HIV-remmers.
Omdat het hiv-virus resistent wordt tegen de bestaande geneesmiddelen, blijft het belangrijk om nieuwe remmers te ontwikkelen, bij voorkeur gericht tegen nieuwe doelwitten. Enige tijd geleden ontdekte de onderzoeksgroep van Dr. Zeger Debyser hoe het virus beroep doet op een eiwit van de cel, het LEDGF, om zich in te bouwen in het erfelijk materiaal van de gastheer. LEDGF doet daarbij dienst als enterhaak voor het virus. Om de nieuwe hiv-remmers te kunnen ontwikkelen, werd jarenlang intens samengewerkt met een multidisciplinair team. Via computermodellering werden kleine moleculen ontworpen die de interactie van het virus met deze cofactor specifiek tegengaan. Chemische verfijning van de moleculen en kristallografie waren essentieel om krachtige remmers van virusreplicatie te ontwikkelen.
Deze doorbraak toont ook voor de eerste keer aan dat het mogelijk is remmers te ontwikkelen gericht tegen cellulaire cofactoren van HIV. De onderzoekers benadrukken het wetenschappelijk belang van de vinding, maar wijzen er tegelijk op dat nog vele jaren van onderzoek en ontwikkeling nodig zijn vooraleer deze nieuwe remmers op patiënten kunnen uitgetest worden.
Het onderzoek was enkel mogelijk door de jarenlange en intense samenwerking tussen 4 Leuvense onderzoeksgroepen: Moleculaire Virologie (Dr. Z. Debyser), Biokristallografie (Dr. S. Strelkov), Biomodellering (Dr. M. De Maeyer) en het Centrum voor Drug Design en Discovery (CD3) (Dr. P. Chaltin). Het is bovendien erg uitzonderlijk dat eenzelfde groep erin slaagt én een nieuw doelwit te beschrijven én een krachtig geneesmiddel op rationele wijze te ontwikkelen tegen dit doelwit. Dit is dan ook een mooi staaltje van Vlaams biotechnologisch en translationeel toponderzoek.
Deze doorbraak toont ook voor de eerste keer aan dat het mogelijk is remmers te ontwikkelen gericht tegen cellulaire cofactoren van HIV. De onderzoekers benadrukken het wetenschappelijk belang van de vinding, maar wijzen er tegelijk op dat nog vele jaren van onderzoek en ontwikkeling nodig zijn vooraleer deze nieuwe remmers op patiënten kunnen uitgetest worden.
Het onderzoek was enkel mogelijk door de jarenlange en intense samenwerking tussen 4 Leuvense onderzoeksgroepen: Moleculaire Virologie (Dr. Z. Debyser), Biokristallografie (Dr. S. Strelkov), Biomodellering (Dr. M. De Maeyer) en het Centrum voor Drug Design en Discovery (CD3) (Dr. P. Chaltin). Het is bovendien erg uitzonderlijk dat eenzelfde groep erin slaagt én een nieuw doelwit te beschrijven én een krachtig geneesmiddel op rationele wijze te ontwikkelen tegen dit doelwit. Dit is dan ook een mooi staaltje van Vlaams biotechnologisch en translationeel toponderzoek.
