Gedragstherapie en graduele oefentherapie (CGT/GET), de zogenaamde enig bewezen behandeling voor ME/CVS-patiënten, wordt ter discussie gesteld. Dit psychosociaal model en hun "evidence-based" herstel-claim van 70% wordt ontkracht door tal van biologische afwijkingen én de potentieel schadelijke effecten hiervan. Een koerswijziging is noodzakelijk.
Het Chronisch vermoeidheidssyndroom is (bio)logisch verklaarbaar;
huidige behandeling is ineffectief en zelfs potentieel schadelijk.
Volgens de gangbare opinie is Het Chronische vermoeidheid Syndroom (cvs) een lichamelijk onverklaarde aandoening en is gedragstherapie (CGT), in combinatie met progressieve inspanningstherapie (GET), zoals die ook in de referentiecentra toegepast wordt, de enige bewezen effectieve behandeling.
In een artikel in het Tijdschrift voor psychotherapie (juli 2011) tonen Twisk, Arnoldus en Maes op basis van wetenschappelijk onderzoek aan, dat die claim niet terecht is. Karakteristieke symptomen van ME/cvs, zoals uitputting, pijn, cognitieve problemen en een verergering van klachten na een kleine inspanning, zijn (bio)logisch te verklaren op basis van diverse, samenhangende lichamelijke afwijkingen, die herhaaldelijk bij ME/CVS-patiënten gevonden zijn. Dit betreft immunologische afwijkingen (o.a. intracellulaire inflammatie), oxidatieve en nitrosatieve stress, een “lekkende darm”, en de gevolgen daarvan, zoals stofwisselingsproblemen en verminderde doorbloeding van hersenen.
De claim dat CGT/GET de enige bewezen effectieve behandeling is voor ME/CVS, die tot herstel leidt bij 30-70% van de patiënten, is onterecht. CGT/GET blijkt nauwelijks effectiever dan standaard-medische zorg en levert vaak alleen in subjectieve termen (gevoelsmatig) enige verbetering op. Die is bij lange na niet voldoende om te spreken van herstel. Sterker nog, bij een grote groep heeft CGT/GET zelfs een (sterk) negatief effect op de klachten.
De auteurs dringen aan op een drastische koerswijziging, van de huidige psychologisch-georiënteerde benadering naar een medische aanpak, gericht op:
• een objectieve en snelle diagnose, het objectiveren van de klachten,
• het verder ontrafelen van aangetoonde biologische afwijkingen (in de ME/CVS-patiëntengroep als geheel of subgroepen daarvan) en
• het testen en ontwikkelen van geneesmiddelen, supplementen en andere therapieën die de organische afwijkingen daadwerkelijk doen herstellen.
Contactgegevens:
Frank Twisk MBA BEd BEc
Zonnedauw 15
1906 HB Limmen
Nederland
frank.twisk@hetnet.nl
072-505 4775
Dr. Michael Maes
MaesClinics@TRIA
998 Rimklongsamsen Road
Bangkok 10310
Thailand.
dr.michaelmaes@hotmail.com
00-66-2-6602728
ME/CVS, de psychotherapeut en de (on)macht van het evidencebeest.
Tijdschr Psychother. 2011; (37)4: 233-258.
Frank N.M. Twisk, Rob J.W. Arnoldus en Michael Maes.
Samenvatting:
Cognitieve gedragstherapie (CGT) / progressieve inspanningstherapie (GET) is volgens opiniemakers de enige bewezen effectieve behandeling voor Myal-gische Encephalomyelitis (ME) / Chronische Vermoeidheidssyndroom (CVS).
Onderzoek toont echter aan dat de psychosociale verklaringsmodellen van Vercoulen en anderen, dé rechtvaardiging voor CGT/GET, niet houdbaar zijn.
CGT/GET is niet alleen ineffectief, maar zelfs potentieel schadelijk voor een grote groep ME/CVS-patiënten.
Karakteristieke symptomen, zoals pijn, vermoeidheid en cognitieve klachten, maar bovenal verergering van klachten na een minimale inspanning (post-exertional malaise) kunnen op plausibele wijze medisch verklaard worden uit intracellulaire inflammatie, oxidatieve / nitrosatieve stress en gevolgschade daarvan, metabole dysfunctie, gastro-intestinale abnormaliteiten enzovoort.
De dominantie van het psychosociale verklaringsmodel heeft grote gevolgen voor patiënten: medisch, juridisch, psychisch en sociaal.
Psychotherapeuten en psychologen zouden vraagtekens moeten zetten bij een rol als behandelaar van ME/CVS.
Doen zij dat niet, dan zullen ME/CVS-patiënten geneigd zijn om psycholo-gische begeleiding te mijden terwijl die wel helpend kan zijn bij het omgaan met de ziekte.
huidige behandeling is ineffectief en zelfs potentieel schadelijk.
Volgens de gangbare opinie is Het Chronische vermoeidheid Syndroom (cvs) een lichamelijk onverklaarde aandoening en is gedragstherapie (CGT), in combinatie met progressieve inspanningstherapie (GET), zoals die ook in de referentiecentra toegepast wordt, de enige bewezen effectieve behandeling.
In een artikel in het Tijdschrift voor psychotherapie (juli 2011) tonen Twisk, Arnoldus en Maes op basis van wetenschappelijk onderzoek aan, dat die claim niet terecht is. Karakteristieke symptomen van ME/cvs, zoals uitputting, pijn, cognitieve problemen en een verergering van klachten na een kleine inspanning, zijn (bio)logisch te verklaren op basis van diverse, samenhangende lichamelijke afwijkingen, die herhaaldelijk bij ME/CVS-patiënten gevonden zijn. Dit betreft immunologische afwijkingen (o.a. intracellulaire inflammatie), oxidatieve en nitrosatieve stress, een “lekkende darm”, en de gevolgen daarvan, zoals stofwisselingsproblemen en verminderde doorbloeding van hersenen.
De claim dat CGT/GET de enige bewezen effectieve behandeling is voor ME/CVS, die tot herstel leidt bij 30-70% van de patiënten, is onterecht. CGT/GET blijkt nauwelijks effectiever dan standaard-medische zorg en levert vaak alleen in subjectieve termen (gevoelsmatig) enige verbetering op. Die is bij lange na niet voldoende om te spreken van herstel. Sterker nog, bij een grote groep heeft CGT/GET zelfs een (sterk) negatief effect op de klachten.
De auteurs dringen aan op een drastische koerswijziging, van de huidige psychologisch-georiënteerde benadering naar een medische aanpak, gericht op:
• een objectieve en snelle diagnose, het objectiveren van de klachten,
• het verder ontrafelen van aangetoonde biologische afwijkingen (in de ME/CVS-patiëntengroep als geheel of subgroepen daarvan) en
• het testen en ontwikkelen van geneesmiddelen, supplementen en andere therapieën die de organische afwijkingen daadwerkelijk doen herstellen.
Contactgegevens:
Frank Twisk MBA BEd BEc
Zonnedauw 15
1906 HB Limmen
Nederland
frank.twisk@hetnet.nl
072-505 4775
Dr. Michael Maes
MaesClinics@TRIA
998 Rimklongsamsen Road
Bangkok 10310
Thailand.
dr.michaelmaes@hotmail.com
00-66-2-6602728
ME/CVS, de psychotherapeut en de (on)macht van het evidencebeest.
Tijdschr Psychother. 2011; (37)4: 233-258.
Frank N.M. Twisk, Rob J.W. Arnoldus en Michael Maes.
Samenvatting:
Cognitieve gedragstherapie (CGT) / progressieve inspanningstherapie (GET) is volgens opiniemakers de enige bewezen effectieve behandeling voor Myal-gische Encephalomyelitis (ME) / Chronische Vermoeidheidssyndroom (CVS).
Onderzoek toont echter aan dat de psychosociale verklaringsmodellen van Vercoulen en anderen, dé rechtvaardiging voor CGT/GET, niet houdbaar zijn.
CGT/GET is niet alleen ineffectief, maar zelfs potentieel schadelijk voor een grote groep ME/CVS-patiënten.
Karakteristieke symptomen, zoals pijn, vermoeidheid en cognitieve klachten, maar bovenal verergering van klachten na een minimale inspanning (post-exertional malaise) kunnen op plausibele wijze medisch verklaard worden uit intracellulaire inflammatie, oxidatieve / nitrosatieve stress en gevolgschade daarvan, metabole dysfunctie, gastro-intestinale abnormaliteiten enzovoort.
De dominantie van het psychosociale verklaringsmodel heeft grote gevolgen voor patiënten: medisch, juridisch, psychisch en sociaal.
Psychotherapeuten en psychologen zouden vraagtekens moeten zetten bij een rol als behandelaar van ME/CVS.
Doen zij dat niet, dan zullen ME/CVS-patiënten geneigd zijn om psycholo-gische begeleiding te mijden terwijl die wel helpend kan zijn bij het omgaan met de ziekte.
